Tη δεκαετία του΄70 το συγκρότημα των ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ ήταν ένα από τα κομμάτια του πάζλ, που συνθέτουν το Ελληνικό ροκ του τότε.Αρκετά παράξενο το όνομα του γκρουπ, σε πρώτη φάση σχηματίστηκε ως ΔΑΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ αλλα η μόδα  των Λατινικών άλλαξε το ΔΑΛΟΜΑ σε ΠΕΛΟΜΑ.

ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ ηταν οι συλλαβές των επιθέτων, των μελών του γκρούπ.

ΔΑΠΕΡΗΣ – ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ-ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ= ΠΕ ΛΟ ΜΑ                                               

ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ-ΚΙΟΥΡΤΣΟΓΛΟΥ = ΜΠΟ ΚΙΟΥ.

Για τον Γαρύφαλλο έχουν γραφτεί κατά καιρούς πολλά αλλα η αλήθεια είναι μόνο μία.      Ο Γαρύφαλλος ήταν ένας ατσαλάκωτος κύριος, συνταξιούχος γύρω στα 70,που έμενε τότε στο Κολωνάκι και έκανε βόλτες, στη περιοχή της Μαρασλείου Σχολής. Aγαπούσε πάρα πολύ τα παιδιά και όταν περνούσε από τη περιοχή της Μαρασλείου που έπαιζαν, μόλις τον έβλεπαν έτρεχαν αμέσως κοντά του και αυτός τους μοίραζε καραμέλες και διάφορα άλλα ζαχαρωτά.Ωστοσο εκείνος ο Γαρύφαλλος της  Μαρασλείου, δεν έχει ουδεμία σχέση, με τις περιπέτειες του Γαρύφαλλου που λένε οι στίχοι του τραγουδιού. Η ιστορία του στο τραγουδι ήταν ένα δημιούργημα της νεανικής φαντασίας του Γιάννη Κιουρτσόγλου.Ουσιαστικά έγινε ο δανεισμός του ονόματος γιατί ήθελε πάση θυσία ένα τετρασύλλαβο όνομα και ο Γαρύφαλλος, ήταν ότι έπρεπε ενώ ταυτόχρονα όλα γράφτηκαν τυχαία, με τη πίεση να μην τους κλείσει την πόρτα η LYRA RECORDS.Το κομμάτι τραγούδησε ο Νίκος Δαπέρης στα τελη του ‘70 αλλα ευτυχώς για εμας, ο Βλάσσης Μπονατσος με τη δική του χροιά, το τραγουδησε το 1995 στον πρώτο δίσκο των Goin’ Through με τίτλο Αναζήτηση.