To September είχε πάντα την τάση να κάνει τους ανθρώπους ευτυχείς όταν το ακούν.

Η Allee Willis, ο οποία έγραψε το τραγούδι με τους  Maurice White  και Al McKay από τους Earth, Wind & Fire, το περιέγραψε ως αυτό που λέμε “Joyful Music”. Ήταν το πρώτο τραγούδι που έγραψε η Αllee Willis μαζί με τη μπάντα, ζώντας μια μεγαλη εμπειρία γνώσης. Η Willis είπε για τους Earth Wind & Fire.. ” Η ουσία τους βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στις φιλοσοφίες της ανατολής, με μια απίστευτα θετική άποψη για τη ζωή, και το περιεχόμενο των στίχων στα τραγούδια τους δεν ήταν το τυπικό που υπήρχε γενικά στη SOUL μουσική. Την ημέρα που βρέθηκα στο studio, ο Maurice White  μου έδωσε το όνομα ενός βιβλίου.Ηταν το ‘‘ The Greatest Salesman In The World ‘’(Ο Μεγαλύτερος Πωλητής στον Κόσμο’’) και με έστειλε στο Bodhi Tree, ένα ιδιαιτερο βιβλιοπωλείο στο Λος Άντζελες, για να το αγοράσω.Το πήρα μαζι με ένα σωρό άλλα βιβλία, που η πωλήτρια μου πρότεινε,λέγοντας οτι ήταν όλα,  βιβλία φιλοσοφίας. Έτσι απο μια πολύ απλή εμπειρία μετατράπηκε, για μένα, σε μια απίστευτα πολύπλοκη κατάσταση, γιατί βυθίστικα σε αυτά τα βιβλία. Κι έτσι βιώνοντας όλη αυτή τη φάση η Willis, ένα άλλο πρωί που βρέθηκε στο studio,μόλις άνοιξε την πόρτα, ακούγωντας την εισαγωγή της κιθάρας, τη στιγμή που οι Earth, Wind and Fire πειραματείζονταν στο September, η ίδια ήλπιζε να είναι το κομμάτι που η μπάντα θα ηθελε να συνεργαστεί μαζί της.

Aν και πολλοί άνθρωποι ακούγωντας τα πρώτα λόγια στο ρεφραίν ως “Party On”, στην πραγματικότητα είναι “Bada-Ya”. Η Allee Willis είπε πως δεν θα μπορούσε να ασχοληθεί με στίχους χωρίς νόημα ή με γραμμές που δεν ήταν πλήρεις προτάσεις αλλα ήταν εξαιρετικά χαρούμενη που το αφήσανε έτσι.Ο Maurice συμφώνησε στο οτι αυτό θα ήταν κάτι που οι άνθρωποι θα θυμούνται στα επόμενα χρόνια!

Κυκλοφόρησε στις 23 Νοεμβρίου του 1978 στο άλμπουμ με τίτλο ‘‘The Best of Earth, Wind & Fire, Vol. 1”

Tη δεκαετία του΄70 το συγκρότημα των ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ ήταν ένα από τα κομμάτια του πάζλ, που συνθέτουν το Ελληνικό ροκ του τότε.Αρκετά παράξενο το όνομα του γκρουπ, σε πρώτη φάση σχηματίστηκε ως ΔΑΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ αλλα η μόδα  των Λατινικών άλλαξε το ΔΑΛΟΜΑ σε ΠΕΛΟΜΑ.

ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ ηταν οι συλλαβές των επιθέτων, των μελών του γκρούπ.

ΔΑΠΕΡΗΣ – ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ-ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ= ΠΕ ΛΟ ΜΑ                                               

ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ-ΚΙΟΥΡΤΣΟΓΛΟΥ = ΜΠΟ ΚΙΟΥ.

Για τον Γαρύφαλλο έχουν γραφτεί κατά καιρούς πολλά αλλα η αλήθεια είναι μόνο μία.      Ο Γαρύφαλλος ήταν ένας ατσαλάκωτος κύριος, συνταξιούχος γύρω στα 70,που έμενε τότε στο Κολωνάκι και έκανε βόλτες, στη περιοχή της Μαρασλείου Σχολής. Aγαπούσε πάρα πολύ τα παιδιά και όταν περνούσε από τη περιοχή της Μαρασλείου που έπαιζαν, μόλις τον έβλεπαν έτρεχαν αμέσως κοντά του και αυτός τους μοίραζε καραμέλες και διάφορα άλλα ζαχαρωτά.Ωστοσο εκείνος ο Γαρύφαλλος της  Μαρασλείου, δεν έχει ουδεμία σχέση, με τις περιπέτειες του Γαρύφαλλου που λένε οι στίχοι του τραγουδιού. Η ιστορία του στο τραγουδι ήταν ένα δημιούργημα της νεανικής φαντασίας του Γιάννη Κιουρτσόγλου.Ουσιαστικά έγινε ο δανεισμός του ονόματος γιατί ήθελε πάση θυσία ένα τετρασύλλαβο όνομα και ο Γαρύφαλλος, ήταν ότι έπρεπε ενώ ταυτόχρονα όλα γράφτηκαν τυχαία, με τη πίεση να μην τους κλείσει την πόρτα η LYRA RECORDS.Το κομμάτι τραγούδησε ο Νίκος Δαπέρης στα τελη του ‘70 αλλα ευτυχώς για εμας, ο Βλάσσης Μπονατσος με τη δική του χροιά, το τραγουδησε το 1995 στον πρώτο δίσκο των Goin’ Through με τίτλο Αναζήτηση.

• H Δημιουργία της μπάντας

Σύμφωνα με την ταινία ο Freddie Mercury, ή Farrokh Bulsara όπως λεγόταν τότε, γνώρισε τον Brian May και τον Roger Taylor ένα βράδυ που έπαιζαν στην μπάντα Smile. Εκείνο το βράδυ ο τραγουδιστής Tim Staffell αποφασίζει να εγκαταλείψει την μπάντα και έτσι ο Mercury τους δίνει το υλικό του και ένα ντέμο με τη φωνή του. Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα έγιναν διαφορετικά: Ο Mercury κι ο Staffell γνωρίζονταν ήδη από το Ealing Art College όπου σπούδαζαν και οι δύο και ήταν αυτός που τον σύστησε στον May και τον Taylor στα τέλη της δεκαετίας του ΄60. Οι δημιουργοί έφτιαξαν μια μάλλον σύντομη εκδοχή καθώς δεν ήθελαν να μπουν σε λεπτομέρειες για την δημιουργία του συγκροτήματος.

• Η επανένωση τους για το Live Aid

Στην ταινία, μετά την επανένωση οι πρωταγωνιστές συζητούν για το ότι δεν έχουν παίξει μαζί για πολλά χρόνια και ότι μια τέτοια εμφάνισή τους μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό θα ήταν καταστροφική. Όπως γνωρίζουμε όμως το Live Aid πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1985 και οι Queen ήταν σε περιοδεία από τον Αύγουστο του 1984 ως τον Μάϊο του 1985 με το άλμπουμ The Works. Προφανώς αυτό έγινε για τη δημιουργία κλίματος για την σημαντική αυτή εμφάνιση. Ένα από τα πλεονεκτήματα αυτής της αλλαγής ήταν ότι απέκρυψε κάποιες αμφιλεγόμενες στιγμές στην ιστορία του συγκροτήματος όπως την συναυλία στην Νότιο Αφρική την εποχή που υπήρχε εμπάργκο των Ηνωμένων Εθνών στη χώρα λόγω του Άπαρχαιντ.

Στην ταινία ο Mercury ανακοινώνει στα υπόλοιπα μέλη ότι πάσχει από την ασθένεια λίγο πριν τη συναυλία για το Live Aid. Στην πραγματικότητα όμως διαγνώστηκε το 1987, δύο χρόνια αργότερα. Αυτό έγινε για να παρουσιασθεί η σκηνή με την εμφάνιση στο Live Aid ως το αποκορύφωμα της ταινίας και να ταιριάξουν οι στίχοι των τραγουδιών με την πλοκή. Ωστόσο η σύμπτυξη τόσων πολλών σημαντικών γεγονότων σε μια σκηνή την κάνει να φαίνεται υπερβολικά δραματική.

• Το χρώμα των ματιών

Περούκες, ψεύτικα μουστάκια και προσθετικά δόντια ήταν μερικά μόνο από τα τρικ που χρησιμοποιήθηκαν για να μοιάζει ο Rami Malek στον Mercury. Κάτι που παρέλειψαν να χρησιμοποιήσουν όμως ήταν οι χρωματιστοί φακοί για να αλλάξουν το ανοιχτό χρώμα των ματιών του Malek στο πιο σκοτεινό καφέ του Mercury. Ίσως οι παραγωγοί να μην το θεώρησαν τόσο αναγκαίο αφού το πιο σημαντικό γι’ αυτούς ήταν να αναπαραστήσουν με ακρίβεια κυρίως την σκηνική παρουσία του Mercury, κάτι που ο Malek κατάφερε με επιτυχία.

Το Studio 54, μια από τις πιο θρυλικές ντίσκο όλων των εποχών, υπήρξε απόλυτο στέκι για τους διάσημους που μεσουρανούσαν στα ‘70s και ‘80s, για τους φιλόδοξους «nobodies» αλλά και για τους απλούς ανθρώπους, που ήθελαν να γευτούν βραδιές μακριά από τα καθιερωμένα.

Οι δύο νέοι, τότε, Steven Rubell και Ian Schrager, ένιωσαν τον παλμό της εποχής και τόλμησαν να αλλάξουν τα δεδομένα της νυχτερινής διασκέδασης, μια για πάντα. Ακόμα και σήμερα, που τίποτα δεν θυμίζει εκείνα τα χρόνια, το οίκημα αναφέρεται συχνά ως Studio 54, μόνο που τώρα είναι μια κοινότητα που συγκεντρώνει πολλούς ανθρώπους με ποικίλα ενδιαφέροντα. Στεγάζει θέατρο, γραφεία, αλλά και εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως το Mandl School, και το Allied Health College.Ένα γεύμα γνωριμίας, μαζί με τους Andy Warhol, Halston, και Calvin Klein ήταν η αρχή μιας χρυσής εποχής. Οι δύο επιχειρηματίες ξεκίνησαν από την προώθηση άλλων clubs, μέχρι την άνοιξη του 1977, όπου το Studio 54, στο 54th Street του Μανχάταν, ήταν έτοιμο για να ταράξει τα νερά της νυχτερινής ζωής στη Νέα Υόρκη. Από την πρώτη στιγμή που οι δύο επιχειρηματίες μπήκαν στο χώρο, τον λάτρεψαν και σε μια εβδομάδα τον είχαν κιόλας νοικιάσει.

Οι συνιδιοκτήτες του Studio 54, Rubell και Schrager, ήταν δύο εξίσου εύστροφοι επιχειρηματίες, αλλά και πολύ διαφορετικοί ως άνθρωποι. Ο πρώτος ήταν πιο εξωστρεφής και κοινωνικός, ενώ ο δεύτερος πάντα διακριτικός και χαμηλών τόνων. Ο Rubell έγινε ευρέως γνωστός, για τον τρόπο επιλογής ατόμων από την πόρτα του club. Κάθε βράδυ έβγαινε για να «ψαρέψει» τους τυχερούς hand-selecting guests μέσα από το πάντοτε τεράστιο πλήθος, που συνωστιζόταν απ’ έξω και ήταν μια μίξη από άσημους clubbers και γνωστές προσωπικότητες.

Το Studio 54 ήταν ο ναός της ηδονής και της έκφρασης των μυστικών αδυναμιών όσων περνούσαν από εκεί. Τα μπαλκόνια του club ήταν γνωστά σημεία σεξουαλικών συνευρέσεων, ενώ η χρήση ναρκωτικών ήταν αχαλίνωτη. Στην πίστα του χορού ήταν σχεδιασμένη μια απεικόνιση ενός ανθρώπου στο φεγγάρι που τον περιέβαλε ένα κινούμενο κουτάλι κοκαΐνης. Πολλοί θυμούνται τις μοναδικές «Κυριακές στο Studio», που παρουσίαζε ο Michael Fesco.Υπεύθυνος για τον σχεδιασμό ήταν ο Robert Isabell. Αυτός είχε ετοιμάσει τέσσερις τόνους χρυσόσκονης για το αξέχαστο, μεγάλο πάρτι που θα γινόταν μια Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο club. Ο ιδιοκτήτης Ian Schrager, περιέγραψε την ατμόσφαιρα ως την απόλυτη αίσθηση της μαγείας, κάτι σαν να περπατάς πάνω σε αστερόσκονη, με το glitter να είναι τόσο, ώστε, όσοι είχαν βρεθεί εκεί την βραδιά εκείνη να βρίσκουν χρυσόσκονη στα ρούχα ή στα σπίτια τους, ακόμα και μήνες αργότερα.Ο λονδρέζος δημοσιογράφος Keith Barker-Main, δεν θα ξεχάσει ποτέ την πρώτη φορά που πάτησε στο Studio 54. Ανήλικος ακόμα, στεκόταν νευρικά στο πίσω μέρος του πλήθους, υποκρινόμενος ότι δεν τον ενδιέφερε και πολύ αν θα κατάφερνε να μπει. Φορούσε μια μαύρη, ψαλιδισμένη μπλούζα με ένα λογότυπο που έγραφε «Fuck Studio 54!». Αυτή η μπλούζα ήταν η αφορμή για να τον πιάσει αμέσως το μάτι του Rubell. Το αποτέλεσμα ήταν να κερδίσει την ιδιότητα μέλους στο club, για πάντα και μάλιστα από τον ιδιοκτήτη, ο οποίος μάλλον εντυπωσιάστηκε από το θράσος του μικρού.

Τον Δεκέμβριο του 1978, από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του, το Studio 54, είχε κερδίσει 7 εκατομμύρια δολάρια,. Ο Rubell, μίλησε σε εφημερίδες, της Νέας Υόρκης, για αυτή την επιτυχία, κάνοντας την χαρακτηριστική δήλωση: «Μόνο η μαφία έβγαλε περισσότερα χρήματα». Από εκείνη τη στιγμή και πολύ σύντομα, το Studio δέχτηκε επιθέσεις και οι Rubell και Schrager συνελήφθησαν για κλοπή 2.5 εκατομμυρίων δολαρίων. Μετά τις συλλήψεις, ο Rubell κατηγόρησε τον Hamilton Jordan, προϊστάμενο του προσωπικού του Λευκού Οίκου, του Jimmy Carter, για λήψη κοκαΐνης στο υπόγειο του club. Μια μεγάλη επιτροπή συναντήθηκε 19 φορές και πήρε συνέντευξη από 33 μάρτυρες πριν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η κατάθεση του Rubell δεν ήταν αρκετά αξιόπιστη για να υποβληθούν μηνύσεις. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1980 το club έκλεισε δίνοντας αποχαιρετιστήριο πάρτι, με τίτλο «Το τέλος των σύγχρονων Γομόρρων».

Μετά το κλείσιμο του Studio 54, η κοκαΐνη και τα χρήματα βρέθηκαν στους τοίχους του club και οι Schrager και Rubell ένοχοι και 13 μήνες στην φυλακή…

Ωστόσο άλλαξαν για πάντα την παγκόσμια ιστορία της νυχτερινής ζωής.

O John Lennon γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1940. Τη χρυσή δεκαετία του 1960, ίδρυσε το Nο1 συγκρότημα όλων των εποχών τους BEATLES που πούλησαν παγκοσμίως πάνω από 600 εκατομμύρια αντίτυπα δίσκους. Μετά τη διάλυση των ΒΕΑTLES ακολούθησε τη δική του μουσική πορεία και ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες του, εμπνεύστηκε το Imagine.. Αποτελεί τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του John στη σόλο καριέρα του. Οι στίχοι του τραγουδιού σε παραπέμπουν να φανταστείς έναν κόσμο που όλοι οι άνθρωποι θα ζουν ειρηνικά, χωρίς σύνορα, χωρίς θρησκεία και χωρίς ιδιοκτησία. Ανέκαθεν πίστευα πως ο Lennon δολοφονήθηκε (8/12/1980) από πληρωμένο δολοφόνο λόγω της παγκόσμιας επιρροής του στον κόσμο για ειρήνη, από ”κακούς” ανθρώπους της εποχής που ήθελαν το κακό για πολιτικούς λόγους πάντα.‘Οπως άλλωστε έγινε και με τον Kένεντι στις 22 Νοεμβρίου του 1963.

Μετά τη δολοφονία του, το Imagine έφτασε στο νούμερο 1 των charts. Το 1985, σε ένα σημείο του Central Park  στο Μανχάτταν της Νέας Υόρκης τοποθετήθηκε στη μνήμη του ένα μωσαϊκό με την επιγραφή Imagine.

Kυκλοφόρησε απο την Apple Records στις 11 Οκτώβρη του 1971 ενώ τα πρώτα στάδια της ηχογραφησής του ξεκίνησαν στο προσωπικό του στούντιο στο σπίτι του στο Λονδίνο.

Αξίζει να σημειώσω ότι στις 14 Νοεμβρίου του 2015, την επόμενη δηλαδή ημέρα απο την επίθεση Ισλαμιστών στο Bataclan του Παρισίου, ο γερμανός πιανίστας Davide Martello έστησε ένα πιάνο στο δρόμο, έξω απο το Bataclan και έπαιξε το Imagine στην μνήμη των 89 αδικοχαμένων.

Το περιοδικό Rolling Stone τoυ έδωσε την τρίτη θέση στη λίστα με τα 500 σημαντικότερα τραγούδια όλων των εποχών.Δικαιωματικά πιστεύω! Η καλύτερη διασκευή του θεωρώ πως είναι αυτή της Joan Baez, μιας και ήδη έχει διασκευαστεί απο 200 καλλιτέχνε

                                                    ”Imagine all the people living life in peace”