Στις 23 Απρίλη του 1976 οι Ramones κυκλοφορούν το ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ τους, που έμελλε να γίνει το ορόσημο της Punk, γεμάτο με ξέφρενα τραγούδια 2 λεπτών όπως το “Blitzkrieg Bop” και το “Beat On The Brat”. Το άλμπουμ πουλάει με αργούς ρυθμούς αλλά ο ”άγριος” Punk  ήχος του, εμπνέει μια νέα γενιά συγκροτημάτων, συμπεριλαμβανομένων των Sex Pistols και The Clash, και καθορίζει τόσο την εμφάνιση όσο και τον ήχο του punk movement στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η κληρονομιά των Ramones αργότερα επεκτείνεται στον grunge ήχο των Nirvana και των Green Day, πράγμα που αποκάλυψαν οι ίδιοι.

Κυρίως ηχογραφημένο ζωντανά στα στούντιο Plaza του Μανχάταν για διάστημα μόλις επτά ημερών, το άλμπουμ είναι η αντίθεση των επικών παραγωγών που γίνονται από τα μεγαλύτερα αστέρια της δεκαετίας του ’70. Με το κόστος παραγωγής δίσκων από μεγάλους καλλιτέχνες να φτάνουν τα 500.000 $, το ντεμπούτο των Ramones έρχεται με κόστος μόλις 6.400 $!!!

Το Ramones θεωρείται το ισχυρότερο Punk άλμπουμ στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και κατατάχθηκε στον αριθμό 33 στη λίστα του Rolling Stone ‘ το 2012 των 500 μεγαλύτερων αλμπουμ όλων των εποχών ενώ έγινε χρυσό από τον Σύνδεσμο Βιομηχανίας ηχογραφήσεων της Αμερικής το 2014, αφού τη χρονιά αυτή πούλησαν 500.000 δίσκους.

Το όνομα του συγκροτήματος ήταν ιδέα του Ντι Ντι. Το εμπνεύστηκε από τον Paul McCartney των Beatles, ο οποίος παρουσιαζόταν ως Paul Ramon στα ξενοδοχεία, όταν δεν ήθελε να τον αναγνωρίσουν….

Οι Ramones όμως μπορεί να ήταν το συγκρότημα που όρισε την Punk αλλα δεν γνώρισαν την επιτυχία που περίμεναν. Ο κόσμος της  μουσικής τους απέρριπτε. Τελικά, διαλύθηκαν. Η «κατάρα» των Ramones δεν σταμάτησε εκεί. Ο ένας μετά τον άλλον έχασαν τη ζωή τους, με διαφορά μόνο λίγων χρόνων….

O Prince Rogers Nelson ήταν ευρύτερα γνωστός ως Prince.. Αμερικανός μουσικός, τραγουδιστής, τραγουδοποιός και ηθοποιός σημαντική μορφή της pop μουσικής από την αρχή της δεκαετίας του ’80. Ήταν γνωστός τη σκηνική παρουσία του και την ευρεία φωνητική του γκάμα.

Στις 21 Απριλίου του 2016 ο πρίγκιπας πέθανε σε ηλικία 57 ετών μετά από υπερβολική δόση φαιντανύλης, ένα εξαιρετικά εθιστικό οπιοειδές. Ο Prince έπαιξε στην τελευταία του συναυλία στις 14 Απριλίου στην Ατλάντα, κλείνοντας την παράσταση με το “Purple Rain”. Το επόμενο πρωί, το αεροπλάνο του έκανε μια προσγείωση έκτακτης ανάγκης στο Moline του Ιλλινόις, όταν έχασε τις αισθήσεις του. Μεταφέρθηκε σε τοπικό νοσοκομείο και του δόθηκε Narcan. Οι εκπρόσωποί του, δήλωσαν ότι αισθάνθηκε τις επιπτώσεις της γρίπης και επίσης αφυδατώθηκε. Ο Δρ Howard Kornfeld, ειδικός για την εξάρτηση από οπιοειδή από την Καλιφόρνια, κλήθηκε να θεραπεύσει τον Prince στις 20 Απριλίου. Δεν μπορούσε να φύγει αμέσως, οπότε έστειλε τον γιο του, Andrew Kornfeld, να ξεκινήσει τη θεραπεία. Όταν ο Andrew Kornfeld φτάνει στο συγκρότημα Paisley Park, όπου ο Prince ζει στο Chanhassen της Μινεσότα, αυτός και δύο μέλη του προσωπικού του Prince, τον βρίσκουν νεκρό σε ασανσέρ. Ο Kornfeld καλεί ασθενοφόρο αλλα όταν έφτασε διαπίστωσαν οτι είχε πεθάνει ώρες νωρίτερα. Τα νέα του θανάτου του εξαπλώνονται γρήγορα. Στην αρχή μοιάζει με φάρσα, αλλά σταδιακά γίνεται σαφές ότι έχει κάνει τη μετάβασή του στον άλλο κόσμο, λίγους μήνες μετά το θάνατο του David Bowie. Τα αφιερώματα εξαπλώνονται, η μουσική του επιστρέφει στα ραδιόφωνα και τα άλμπουμ του μπαίνουν ξανά στα charts. Στο Billboard 200 της 7ης Μαΐου του 2016, κατέχει οκτώ θέσεις. Στις 19 Απριλίου 2018, η έρευνα για τον θάνατό του αποκαλύπτει ότι ο Prince πήρε ένα κακής ποιότητας χάπι Vicodin με φεντανύλη, αλλά δεν μπόρεσε κανείς να καθορίσει πώς το έλαβε..

https://www.youtube.com/watch?v=opYvLm_8XwA

Βρισκόταν πάντοτε στα ντραμς του Ringo Starr, πέρασε όμως από πολλές περιπέτειες.Ωστόσο θεωρούμε αρκετά πράγματα δεδομένα χωρίς να σκεφτόμαστε πώς έφτασαν μέχρι εδώ. Έχουμε την αίσθηση ότι πάντα βρίσκονταν στη θέση τους. Ένα παράδειγμα είνα το logo των Beatles. Όλοι το έχουμε δει, όλοι το γνωρίζουμε, όλοι το αναγνωρίζουμε. Βρίσκεται σε εκατομμύρια μπλουζάκια, αφίσες και τοίχους μέχρι σήμερα. Πότε και κυρίως με ποιον τρόπο ξεκίνησε την πορεία του;

Κι όμως αυτό το τόσο διάσημο σχέδιο έχει περάσει από αρκετές εκδοχές. Καταρχάς το πρώτο logo -που έχει πολλές διαφορές από αυτό που ξέρουμε- χρησιμοποιήθηκε από την μπάντα για μονάχα τρεις με τέσσερις μήνες.

Θα το αντικαθιστούσε το εμβληματικό λογότυπο που γνωρίζουμε με αφορμή την αγορά ενός ντραμς σετ από τον Ringo Starr. Ένα άλλο logo όμως, αυτό της εταιρείας Ludwig, βρισκόταν χαραγμένο πάνω στο δέρμα των ντραμς. Χωρίς να είναι σίγουρο αν πρόκειται για εμπορική συμφωνία ή όχι, αυτό θα παρέμενε στο πάνω μέρος για να βρεθεί στο κάτω μέρος του σετ το νέο, ανανεωμένο λογότυπο των Beatles σε πολύ μεγαλύτερο σχήμα αυτήν την φορά. Το γράμμα “B” ξεπερνούσε εμφανώς τα υπόλοιπα σε μέγεθος ενώ το “T” θα έκανε μία γραφιστική ατασθαλία που θα έγραφε ιστορία.

Το 1963, την εποχή που ετοιμάζονταν να κατακτήσουν τον κόσμο, ο θρύλος θέλει τον ντράμερ του συγκροτήματος να κουβαλά το συγκεκριμένο ντραμς σετ σε περισσότερα από 200 live και περίπου 180 ηχογραφήσεις σε στούντιο. Το έμβλημα της μπάντας θα συμμετείχε εκείνη τη χρονιά στην ηχογράφηση τριών τεράστιων επιτυχιών: Can’t Buy Me Love, She Loves You και I Want To Hold Your Hand.

Έπειτα από έναν χρόνο, το logo θα άλλαξε πάλι -έστω και ανεπαίσθητα- καθώς ο Ringo Starr θα αγόραζε καινούργια ντραμς. Η νέα του εμφάνιση θα έκανε πρεμιέρα στο show του Ed Sullivan ενώ ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός πως ήταν πάντα ζωγραφισμένο με το χέρι. Κάτι που σημαίνει, λίγο ως πολύ, ότι όντας χειροποίητο έχει περάσει από δεκάδες διαφορετικές εκδοχές, μιας και το ανθρώπινο χέρι ποτέ δεν μπορεί να δημιουργήσει ποτέ ένα πανομοιότυπο αντίγραφο.

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1980 στο Stanley Theater στο Pittsburgh ο Bob Marley έδωσε την τελευταία του συναυλία με τους The Wailers.Αμέσως μετά την παράσταση, ο Marley, ο οποίος υπέφέρε από καρκίνο που έχει εξαπλωθεί στον εγκέφαλό του, καταρρέει και μεταφέρεται σε νοσοκομείο Το υπόλοιπο της περιοδείας ακυρώνεται και ο Marley πεθαίνει στις 11 Μαΐου του 1981.

Το τελευταίο τραγούδι της συναυλίας είναι μια εκτέλεση του “Get Up, Stand Up” διάρκειας εξίμιση λεπτών.

Η συναυλία είναι μέρος της περιοδείας Uprising, η οποία ήρθε στην Αμερική μόλις μια εβδομάδα νωρίτερα. Ο Marley θα γίνει πολύ πιο διάσημος στη χώρα μετά το θάνατό του.
Λίγες μέρες νωρίτερα, ο Bob Marley & The Wailers έπαιξαν σε δυο συναυλίες στο Madison Square Garden, αλλά ως opening act για τους Commodores.

Το 2011, η τελική συναυλία στο Pittsburgh κυκλοφορεί ως live album υπό τον τίτλο Live Forever…

Το διάστημα μεταξύ των δύο πρώτων άλμπουμ του David Bowie είναι γεμάτο από έναν οργασμό καλλιτεχνικών και όχι μόνο δραστηριοτήτων –απόπαντομίμα και ταινίες, μέχρι διαλογισμό και σχέσεις με χορεύτριες. Αλλά ήταν αρκετό ένα δίωρο στον κινηματογράφο για να τον εκτοξεύσει στο Έβερεστ της δημιουργικότητάς του: η Οδύσσεια του Διαστήματος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ τον ενέπνευσε στο γράψιμο του πρώτου του αριστουργήματος.

Το “Space Oddity” παρασάγγας απέχει από οτιδήποτε είχε κάνει ως τότε, και σήμερα ακόμα ακούγεται τέλειο, με ζηλευτή αισθητική αυτονομία, και σαν να μας γνέφει από το μέλλον. Παρότι το τραγούδι συνέπεσε χρονικά με την προσσελήνωση του Apollo, η ζοφερή κατάληξη του αστροναύτη που χάνει επαφή με τη Γη σε ένα ανέλπιδο ταξίδι εξασφάλιζε (τουλάχιστον στην Αμερική) την εμπορική του αποτυχία, εν μέσω κλίματος ευφορίας μετά το επιτυχημένο εγχείρημα της ΝΑSA. Όμως η ουσία του “Space Oddity” βρίσκεται αλλού (πέραν της καλλιτεχνικής του αρτιότητας): ο Major Tom είναι ο ίδιος ο Bowie (ένας alien σε όλη τη διάρκεια της ζωής του), που θα επανεμφανιστεί ως «junkie» στο “Ashes Το Ashes” μια δεκαετία αργότερα και –μακάβρια πλέον– στο κύκνειο άσμα του καλλιτέχνη, ως συμβολισμός του φυσικού του θανάτου το 2016.

Δεν είναι δίκαιο να συγκρίνει κανείς το υπόλοιπο άλμπουμ με αυτήν την κορύφωση. Και πάλι όμως, όπως και στον πρώτο δίσκο του 1967, είναι δύσκολο να μη διακρίνεις ότι ο Bowie θέλει ένα κλικ ακόμα για να γίνει ο μέγας Bowie. Στον μουσικό τομέα υπάρχει μια μετατόπιση προς τη μπαλάντα, την ψυχεδέλεια, το prog, και την ακουστική χίπικη folk που προηγήθηκε του 1969, αν και στο 10λεπτο “Cygnet Committee” (ένα από τα καλύτερα υπόλοιπα tracks) ο Bowie επιχειρεί να απομυθοποιήσει τις αξίες της αντικουλτούρας που έκαναν τους επιπόλαιους αναζητητές να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης (το παράδειγμα των Beatles με τον γκουρού ήταν πρόσφατο), ουσιαστικά αποστασιοποιούμενος από τις χίπικες αξίες. Μέσα στο progressive rock κλίμα του 1969, το εν λόγω τραγούδι είναι ό,τι πιο συγγενικό έκανε στον συγκεκριμένο τομέα: μία αναζήτηση στιλ μέσω διαρκών εναλλαγών της φόρμας. Το μήνυμα που είχε στείλει ο Bob Dylan μερικά χρόνια πριν με το «μην ακολουθείτε ηγέτες», ο Bowie το επεκτείνει και στους εναλλακτικούς ηγέτες, έχοντας στην αφήγησή του ίχνη από Dylan, παρά τη λονδρέζικη προφορά του.

Το επίσης μεγάλης διάρκειας “Memory Of A Free Festival” είναι άλλη μια εξέχουσα στιγμή του άλμπουμ. Όπως μαρτυρεί ο τίτλος του, καταγράφει υπέροχες αναμνήσεις ενός φεστιβάλ στο οποίο είχε συμμετάσχει λίγες μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα του. Τον ακούμε επίσης να αφηγείται επαφές με κατοίκους της Αφροδίτης και με ΑΤΙΑ και να νοσταλγεί τη στιγμή: «Μακάρι να κρατούσα μια σταγόνα από την έκσταση που κατέκλυσε εκείνο το απόγευμα…», με το  track να τελειώνει σαν αντίγραφο του “Hey Jude”. Από τα υπόλοιπα, δύο αναφέρονται στη σχέση του με την Hermione Farthingale(“Letter To Hermione” και “An Occasional Dream”), το “Unwashed” είναι μια σουρεαλιστική καταγραφή της αποξένωσής του από τον κόσμο, το ακουστικό “Janine” η εξομολόγηση ενός κλέφτη ότι κατά βάθος είναι «καλός» και το πομπώδες, οπερατικό “Wild Eyed Boy From Freecloud” η στιγμή της εκτέλεσης ενός παιδιού του βουνού, την οποία αποτρέπει το ίδιο το βουνό που εκδικείται(!).

Κατά τόπους έξοχο, το δεύτερο άλμπουμ του Bowie αφήνει και πάλι κάτι συνθετικά και εκτελεστικά ανεκπλήρωτο, παρά την πλειάδα των session μουσικών. Σημαντικότατη η συμμετοχή του ντράμερ Terry Cox των Pentangle στο “Space Oddity”, στο οποίο, παραδόξως, παραγωγή κάνει όχι ο Tony Visconti (όπως στα υπόλοιπα), αλλά ο Gus Dudgeon, ενώ στο ίδιο track πρέπει να αποδοθούν εύσημα στην ενορχήστρωση του Paul Buckmaster.

Μισό αιώνα ζωής συμπλήρωσε στις 11/7/2019 το πρώτο αριστούργημα του David Bowie, ο οποίος άφησε την παντομίμα και τον διαλογισμό για να αποτυπώσει κάτι από όσα τον ενθουσίασαν βλέποντας την Οδύσσεια του Διαστήματος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ…

Το Live Aid ήταν μια ιδέα του Bob Geldof ώστε να μαζευτούν χρήματα τα οποία θα στέλνονταν ως βοήθεια στην Αιθιοπία, για την αντιμετώπιση της ξηρασίας και της πείνας. Η οργάνωση της μεγαλειώδους συναυλίας, ακολούθησε την κυκλοφορία του τραγουδιού «Do they know it’s Christmas?» (υπήρξε και η αμερικανική εκδοχή με τίτλο «We are the world»), το οποίο επίσης εμπνεύστηκε ο Geldof μαζί με τον συνεργάτη του Midge Ure.

Τον Οκτώβριο του 1984, κυκλοφόρησαν φωτογραφίες με αποκρουστικές εικόνες με εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν κυριολεκτικά από τη πείνα στην Αιθιοπία. Ο Geldof ευαισθητοποιήθηκε αμέσως και μαζί με τον Ure έγραψαν το τραγούδι, που έγινε No1 τα επόμενα Χριστούγεννα. Η ιδέα για μια συναυλία που θα έστελνε ακόμα περισσότερη βοήθεια ήρθε από τον Boy George, τον τραγουδιστή των Culture Club.

Στο τέλος της τελευταίας συναυλίας του συγκροτήματος στο Wembley, αρκετοί καλλιτέχνες που συμμετείχαν μαζί με τον Boy George στην ηχογράφηση του «Do they know it’s Christmas?», ανέβηκαν στην σκηνή και έκλεισαν με αυτό το τραγούδι την συναυλία. Αμέσως μετά, ο Boy George είπε στον Geldof ότι θα έπρεπε να διοργανώσουν μια μεγάλη συναυλία. Ο Geldof μάλλον το είχε σκεφτεί. Γιατί αμέσως σκέφτηκε η συναυλία να είναι διπλή και σχεδόν παράλληλη. Όχι μόνο σε ένα σημείο του πλανήτη.

Το concept ονομάστηκε Live Aid και μεγάλωνε συνεχώς, αφού υπήρχαν συνεχώς καινούργιες συμμετοχές και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Το Wembley θα φιλοξενούσε αρχικά τα συγκροτήματα και πριν τελειώσει, η συναυλία θα συνεχιζόταν στο John F. Kennedy Stadium της Φιλαδέλφεια. Στις 13 Ιουλίου τα πάντα ήταν έτοιμα για μια συναυλία που άλλαξε την ιστορία και τον ρόλο της μουσικής.

Πολλοί το είπαν ουτοπικό, κάποιοι άλλοι θεώρησαν πως ήταν μια επίδειξη ή μια συνειδησιακή εισβολή στα μυαλά του κόσμου. Μπορεί να ήταν όλα αυτά ή και τίποτα από αυτά. Το σίγουρο ήταν πως πρόκειται για την μεγαλύτερη ροκ συναυλία όλων των εποχών, που συγκέντρωσε σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής και πέτυχε κάτι. Τι; Συγκέντρωσε την παγκόσμια προσοχή. Γιατί το Live Aid, το παρακολούθησαν 1,5 δισεκατομμύριο κόσμος, δηλαδή περίπου το 95% των τηλεθεατών του πλανήτη.

Το sold out έγινε πολύ σύντομα στην Μεγάλη Βρετανία ενώ στις ΗΠΑ αν και καθυστέρησε λίγο, το γήπεδο ήταν κατάμεστο. Πρώτοι στην σκηνή στο Wembley βγήκαν οι Status Quo τραγουδώντας το «Rockin’ all over the world». Ακολούθησαν πολλοί γνωστή καλλιτέχνες όπως ο Phil Collins, η Joan Baez, ο Elvis Costello, οι Black Sabbath, o Sting, οι Judas Priest, ο Bryan ferry και άλλοι. Την στιγμή που ο Bryan Adams έβγαινε στην σκηνή στην Φιλαδέλφεια, οι U2 τραγουδούσαν στο Λονδίνο το «Sunday Bloody Sunday».

Ακολούθησαν ακόμα περισσότεροι, όπως η Madonna, ο David Bowie, o Elton John, o Eric Clapton, οι Santana κ.α. με τον Paul McCartney, τον David Bowie, τον Pete Townsend, την Allison Moyet και τον bob Geldof να κλείνουν την συναυλία στο Wembley, ενώ την αντίστοιχή στην Φιλαδέλφεια έκλεισαν οι Bob Dylan, Keith Richards και Ron Wood.

Η πιο αλησμόνητη πάντως εμφάνιση ήταν αυτή των Queen με τον frontman Freddie Mercury να έχει πάρει εντολή από τον γιατρό να μην καταπονήσει την φωνή του. Αλλά δεν γινόταν. Γιατί η επικοινωνία του με το κοινό ήταν τέτοια, που έγραψε μια από τις πιο ιστορικές στιγμές της μουσικής. Η συγκεκριμένη εμφάνιση ψηφίστηκε από 60 καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και άλλους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας, ως η καλύτερη ζωντανή εμφάνιση στην ιστορία της ροκ μουσικής.

Τo Band Aid Τrust, ο οργανισμός που ιδρύθηκε το Ιανουάριο του 1985, από τον Bob Geldof και υπάρχει μέχρι σήμερα, προσπαθεί να προσφέρει ανακούφιση στην πολύπαθη ήπειρο. Ο ίδιος ο Geldof είχε τότε πει πως το Live Aid δεν θα έπρεπε να ξαναπαιχτεί γιατί ήταν μια μοναδική στιγμή. Οι παραγωγοί της Αμερικής μάλιστα έσβησαν το υλικό! Ευτυχώς, το MTV, το είχε κρατήσει γιατί μετά από χρόνια ο Geldof είπε πως το Live Aid μπορεί να αποδειχθεί πιο δυνατό ως ανάμνηση. Και έχει δίκιο.

20 χρόνια μετά, μια παρόμοια συναυλία με τίτλο Live 8 στις χώρες του G8 και στην Νότια Αφρική (Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο, Ρώμη, Φιλαδέλφεια, Οντάριο, Τσίμπα, Μόσχα, Κορνουάλη, Εδιμβούργο, Γιοχάνεσμπούργκ), με συμμετοχή μεγάλων ονομάτων, έγινε στα πρότυπα του Live Aid. Εκείνη η συναυλία, του 1985, άλλαξε τον τρόπο οργάνωσης των μουσικών δρώμενων και έδωσε στην μουσική ένα επιπλέον νόημα. Γιατί οι άνθρωποι ενώθηκαν μέσω της μουσικής για πρώτη φορά μετά από χρόνια, για ένα ανώτερο σκοπό. Να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που ταλαιπωρούνταν πολύ περισσότερο από τους ίδιους. Και έτσι κι έγινε…