• H Δημιουργία της μπάντας

Σύμφωνα με την ταινία ο Freddie Mercury, ή Farrokh Bulsara όπως λεγόταν τότε, γνώρισε τον Brian May και τον Roger Taylor ένα βράδυ που έπαιζαν στην μπάντα Smile. Εκείνο το βράδυ ο τραγουδιστής Tim Staffell αποφασίζει να εγκαταλείψει την μπάντα και έτσι ο Mercury τους δίνει το υλικό του και ένα ντέμο με τη φωνή του. Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα έγιναν διαφορετικά: Ο Mercury κι ο Staffell γνωρίζονταν ήδη από το Ealing Art College όπου σπούδαζαν και οι δύο και ήταν αυτός που τον σύστησε στον May και τον Taylor στα τέλη της δεκαετίας του ΄60. Οι δημιουργοί έφτιαξαν μια μάλλον σύντομη εκδοχή καθώς δεν ήθελαν να μπουν σε λεπτομέρειες για την δημιουργία του συγκροτήματος.

• Η επανένωση τους για το Live Aid

Στην ταινία, μετά την επανένωση οι πρωταγωνιστές συζητούν για το ότι δεν έχουν παίξει μαζί για πολλά χρόνια και ότι μια τέτοια εμφάνισή τους μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό θα ήταν καταστροφική. Όπως γνωρίζουμε όμως το Live Aid πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1985 και οι Queen ήταν σε περιοδεία από τον Αύγουστο του 1984 ως τον Μάϊο του 1985 με το άλμπουμ The Works. Προφανώς αυτό έγινε για τη δημιουργία κλίματος για την σημαντική αυτή εμφάνιση. Ένα από τα πλεονεκτήματα αυτής της αλλαγής ήταν ότι απέκρυψε κάποιες αμφιλεγόμενες στιγμές στην ιστορία του συγκροτήματος όπως την συναυλία στην Νότιο Αφρική την εποχή που υπήρχε εμπάργκο των Ηνωμένων Εθνών στη χώρα λόγω του Άπαρχαιντ.

Στην ταινία ο Mercury ανακοινώνει στα υπόλοιπα μέλη ότι πάσχει από την ασθένεια λίγο πριν τη συναυλία για το Live Aid. Στην πραγματικότητα όμως διαγνώστηκε το 1987, δύο χρόνια αργότερα. Αυτό έγινε για να παρουσιασθεί η σκηνή με την εμφάνιση στο Live Aid ως το αποκορύφωμα της ταινίας και να ταιριάξουν οι στίχοι των τραγουδιών με την πλοκή. Ωστόσο η σύμπτυξη τόσων πολλών σημαντικών γεγονότων σε μια σκηνή την κάνει να φαίνεται υπερβολικά δραματική.

• Το χρώμα των ματιών

Περούκες, ψεύτικα μουστάκια και προσθετικά δόντια ήταν μερικά μόνο από τα τρικ που χρησιμοποιήθηκαν για να μοιάζει ο Rami Malek στον Mercury. Κάτι που παρέλειψαν να χρησιμοποιήσουν όμως ήταν οι χρωματιστοί φακοί για να αλλάξουν το ανοιχτό χρώμα των ματιών του Malek στο πιο σκοτεινό καφέ του Mercury. Ίσως οι παραγωγοί να μην το θεώρησαν τόσο αναγκαίο αφού το πιο σημαντικό γι’ αυτούς ήταν να αναπαραστήσουν με ακρίβεια κυρίως την σκηνική παρουσία του Mercury, κάτι που ο Malek κατάφερε με επιτυχία.

Το Studio 54, μια από τις πιο θρυλικές ντίσκο όλων των εποχών, υπήρξε απόλυτο στέκι για τους διάσημους που μεσουρανούσαν στα ‘70s και ‘80s, για τους φιλόδοξους «nobodies» αλλά και για τους απλούς ανθρώπους, που ήθελαν να γευτούν βραδιές μακριά από τα καθιερωμένα.

Οι δύο νέοι, τότε, Steven Rubell και Ian Schrager, ένιωσαν τον παλμό της εποχής και τόλμησαν να αλλάξουν τα δεδομένα της νυχτερινής διασκέδασης, μια για πάντα. Ακόμα και σήμερα, που τίποτα δεν θυμίζει εκείνα τα χρόνια, το οίκημα αναφέρεται συχνά ως Studio 54, μόνο που τώρα είναι μια κοινότητα που συγκεντρώνει πολλούς ανθρώπους με ποικίλα ενδιαφέροντα. Στεγάζει θέατρο, γραφεία, αλλά και εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως το Mandl School, και το Allied Health College.Ένα γεύμα γνωριμίας, μαζί με τους Andy Warhol, Halston, και Calvin Klein ήταν η αρχή μιας χρυσής εποχής. Οι δύο επιχειρηματίες ξεκίνησαν από την προώθηση άλλων clubs, μέχρι την άνοιξη του 1977, όπου το Studio 54, στο 54th Street του Μανχάταν, ήταν έτοιμο για να ταράξει τα νερά της νυχτερινής ζωής στη Νέα Υόρκη. Από την πρώτη στιγμή που οι δύο επιχειρηματίες μπήκαν στο χώρο, τον λάτρεψαν και σε μια εβδομάδα τον είχαν κιόλας νοικιάσει.

Οι συνιδιοκτήτες του Studio 54, Rubell και Schrager, ήταν δύο εξίσου εύστροφοι επιχειρηματίες, αλλά και πολύ διαφορετικοί ως άνθρωποι. Ο πρώτος ήταν πιο εξωστρεφής και κοινωνικός, ενώ ο δεύτερος πάντα διακριτικός και χαμηλών τόνων. Ο Rubell έγινε ευρέως γνωστός, για τον τρόπο επιλογής ατόμων από την πόρτα του club. Κάθε βράδυ έβγαινε για να «ψαρέψει» τους τυχερούς hand-selecting guests μέσα από το πάντοτε τεράστιο πλήθος, που συνωστιζόταν απ’ έξω και ήταν μια μίξη από άσημους clubbers και γνωστές προσωπικότητες.

Το Studio 54 ήταν ο ναός της ηδονής και της έκφρασης των μυστικών αδυναμιών όσων περνούσαν από εκεί. Τα μπαλκόνια του club ήταν γνωστά σημεία σεξουαλικών συνευρέσεων, ενώ η χρήση ναρκωτικών ήταν αχαλίνωτη. Στην πίστα του χορού ήταν σχεδιασμένη μια απεικόνιση ενός ανθρώπου στο φεγγάρι που τον περιέβαλε ένα κινούμενο κουτάλι κοκαΐνης. Πολλοί θυμούνται τις μοναδικές «Κυριακές στο Studio», που παρουσίαζε ο Michael Fesco.Υπεύθυνος για τον σχεδιασμό ήταν ο Robert Isabell. Αυτός είχε ετοιμάσει τέσσερις τόνους χρυσόσκονης για το αξέχαστο, μεγάλο πάρτι που θα γινόταν μια Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο club. Ο ιδιοκτήτης Ian Schrager, περιέγραψε την ατμόσφαιρα ως την απόλυτη αίσθηση της μαγείας, κάτι σαν να περπατάς πάνω σε αστερόσκονη, με το glitter να είναι τόσο, ώστε, όσοι είχαν βρεθεί εκεί την βραδιά εκείνη να βρίσκουν χρυσόσκονη στα ρούχα ή στα σπίτια τους, ακόμα και μήνες αργότερα.Ο λονδρέζος δημοσιογράφος Keith Barker-Main, δεν θα ξεχάσει ποτέ την πρώτη φορά που πάτησε στο Studio 54. Ανήλικος ακόμα, στεκόταν νευρικά στο πίσω μέρος του πλήθους, υποκρινόμενος ότι δεν τον ενδιέφερε και πολύ αν θα κατάφερνε να μπει. Φορούσε μια μαύρη, ψαλιδισμένη μπλούζα με ένα λογότυπο που έγραφε «Fuck Studio 54!». Αυτή η μπλούζα ήταν η αφορμή για να τον πιάσει αμέσως το μάτι του Rubell. Το αποτέλεσμα ήταν να κερδίσει την ιδιότητα μέλους στο club, για πάντα και μάλιστα από τον ιδιοκτήτη, ο οποίος μάλλον εντυπωσιάστηκε από το θράσος του μικρού.

Τον Δεκέμβριο του 1978, από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του, το Studio 54, είχε κερδίσει 7 εκατομμύρια δολάρια,. Ο Rubell, μίλησε σε εφημερίδες, της Νέας Υόρκης, για αυτή την επιτυχία, κάνοντας την χαρακτηριστική δήλωση: «Μόνο η μαφία έβγαλε περισσότερα χρήματα». Από εκείνη τη στιγμή και πολύ σύντομα, το Studio δέχτηκε επιθέσεις και οι Rubell και Schrager συνελήφθησαν για κλοπή 2.5 εκατομμυρίων δολαρίων. Μετά τις συλλήψεις, ο Rubell κατηγόρησε τον Hamilton Jordan, προϊστάμενο του προσωπικού του Λευκού Οίκου, του Jimmy Carter, για λήψη κοκαΐνης στο υπόγειο του club. Μια μεγάλη επιτροπή συναντήθηκε 19 φορές και πήρε συνέντευξη από 33 μάρτυρες πριν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η κατάθεση του Rubell δεν ήταν αρκετά αξιόπιστη για να υποβληθούν μηνύσεις. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1980 το club έκλεισε δίνοντας αποχαιρετιστήριο πάρτι, με τίτλο «Το τέλος των σύγχρονων Γομόρρων».

Μετά το κλείσιμο του Studio 54, η κοκαΐνη και τα χρήματα βρέθηκαν στους τοίχους του club και οι Schrager και Rubell ένοχοι και 13 μήνες στην φυλακή…

Ωστόσο άλλαξαν για πάντα την παγκόσμια ιστορία της νυχτερινής ζωής.

O John Lennon γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1940. Τη χρυσή δεκαετία του 1960, ίδρυσε το Nο1 συγκρότημα όλων των εποχών τους BEATLES που πούλησαν παγκοσμίως πάνω από 600 εκατομμύρια αντίτυπα δίσκους. Μετά τη διάλυση των ΒΕΑTLES ακολούθησε τη δική του μουσική πορεία και ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες του, εμπνεύστηκε το Imagine.. Αποτελεί τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του John στη σόλο καριέρα του. Οι στίχοι του τραγουδιού σε παραπέμπουν να φανταστείς έναν κόσμο που όλοι οι άνθρωποι θα ζουν ειρηνικά, χωρίς σύνορα, χωρίς θρησκεία και χωρίς ιδιοκτησία. Ανέκαθεν πίστευα πως ο Lennon δολοφονήθηκε (8/12/1980) από πληρωμένο δολοφόνο λόγω της παγκόσμιας επιρροής του στον κόσμο για ειρήνη, από ”κακούς” ανθρώπους της εποχής που ήθελαν το κακό για πολιτικούς λόγους πάντα.‘Οπως άλλωστε έγινε και με τον Kένεντι στις 22 Νοεμβρίου του 1963.

Μετά τη δολοφονία του, το Imagine έφτασε στο νούμερο 1 των charts. Το 1985, σε ένα σημείο του Central Park  στο Μανχάτταν της Νέας Υόρκης τοποθετήθηκε στη μνήμη του ένα μωσαϊκό με την επιγραφή Imagine.

Kυκλοφόρησε απο την Apple Records στις 11 Οκτώβρη του 1971 ενώ τα πρώτα στάδια της ηχογραφησής του ξεκίνησαν στο προσωπικό του στούντιο στο σπίτι του στο Λονδίνο.

Αξίζει να σημειώσω ότι στις 14 Νοεμβρίου του 2015, την επόμενη δηλαδή ημέρα απο την επίθεση Ισλαμιστών στο Bataclan του Παρισίου, ο γερμανός πιανίστας Davide Martello έστησε ένα πιάνο στο δρόμο, έξω απο το Bataclan και έπαιξε το Imagine στην μνήμη των 89 αδικοχαμένων.

Το περιοδικό Rolling Stone τoυ έδωσε την τρίτη θέση στη λίστα με τα 500 σημαντικότερα τραγούδια όλων των εποχών.Δικαιωματικά πιστεύω! Η καλύτερη διασκευή του θεωρώ πως είναι αυτή της Joan Baez, μιας και ήδη έχει διασκευαστεί απο 200 καλλιτέχνε

                                                    ”Imagine all the people living life in peace”

Το αναφέρoυμε ως ημέρα σταθμό διότι στις 26 Απριλίου του 1940 γεννήθηκε ο Giorgio Moroder . Ενας πρωτοπόρος μουσικός παραγωγός..Δούλεψε κυρίως με synthesizers τις δεκαετίες του ’70 και ’80 και επηρέασε την new wave, house, techno και electronic μουσική όσο κανείς άλλος,Θεωρείται ο πατέρας της Disco και της ηλεκτρονικής μουσικής.Στο mainstream κοινό είναι γνωστός για την συνεργασία του με την Donna Summer την εποχή της disco, στα τραγούδια “I Feel Love” και “Love to Love You Baby“.

Έχει κερδίσει τρία βραβεία Όσκαρ για την μουσική και πιό συγκεκριμένα για την μουσική της ταινίας “Midnight Express” το 1978, για το τραγούδι “Take My Breath Away” της ταινίας “Top Gun” το1986  και για το τραγούδι “Flashdance… What a Feeling” της ταινίας “Flashdance” το1983 για την οποία ταυτόχρονα κέρδισε και δύο βραβεία Grammy!!

Υπήρξε ιδιοκτήτης των Musicland Studios στο Μόναχο, όπου ηχογράφησαν καλλιτέχνες όπως οι Led Zeppelin, Queen, Elton John κ.α. Συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως οι David Bowie, Irene Cara, Blondie. Το 2004 το όνομα του γράφτηκε στο Dance Music Hall of Fame για την εξαιρετική του δουλειά και την συνεισφορά του σαν παραγωγός στην παγκόσμια ιστορία ηλεκτρονικής μουσικής.

Το 2013 συμμετείχε στην παραγωγή του άλμπουμ των Γάλλων Daft Punk, Random Access Memories που περιείχε τη μεγάλη επιτυχία ”Get Lucky” μιας και ο ίδιος είχε αναφέρει πως ήταν φαν του τραγουδιού τους, ”One More Time”.

Το πρώτο του άλμπουμ το 1969, είχε τον τίτλο ”Τhat’s Bubblegum-That’s Giorgio” που περιείχε την επιτυχία  ‘Looky looky” απο την δισκογραφική Ariola και έγινε χρυσό.Mέχρι το 2015 ηχογράφησε 15 προσωπικά αλμπουμ και μάλιστα το ένατο που κυκλοφόρησε το 1979, το ”βάφτισε” E=mc² η οποία ονομάστηκε από τον Einstein ενέργεια μάζας ηρεμίας.

Ο Giorgio Moroder είναι ένας ζωντανός θρύλος.

Ο George Michael γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1963 στο Λονδίνο και πέθανε ανήμερα των Χριστουγέννων το 2016.

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε ως ”Wham” το 1984, με παραγωγό τον George Michael ενώ ο Andrew Ridgeley,το δεύτερο μέλος της μπάντας τον βοήθησε στις συγχορδίες.
Αρχικά, ο George Michael ηχογράφησε το τραγούδι στο Muscle Shoals της Αλαμπάμα, όπου συνεργάστηκε με τον θρυλικό παραγωγό Jerry Wexler αλλά δεν έμεινε ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και αποφάσισε να ξαναηχογραφήσει το τραγούδι και να κάνει ο ίδιος την παραγωγή και την ενορχήστρωση. Η νέα ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Sarm στο δυτικό Λονδίνο και είναι αυτή που τελικά κυκλοφόρησε.

Σαξόφωνο στο τραγούδι έπαιξε ο Άγγλος σαξοφωνίστας της Jazz, Steve Gregory .Το «Careless Whisper» μαζί με το «Baker Street» του Gerry Rafferty είναι τα δύο πιο διάσημα τραγούδια με σαξόφωνο.

Το «Careless Whisper» κυκλοφόρησε σε single πρώτα στη Μεγάλη Βρετανία στις 24 Ιουλίου 1984 και μετά στις Η.Π.Α. την 1 Φεβρουαρίου 1985, έχοντας στη δεύτερη πλευρά του βινυλίου, την ορχηστρική εκτέλεση του τραγουδιού. Στη Μεγάλη Βρετανία κυκλοφόρησε υπό το όνομα μόνο του George Michael ενώ στην Αμερική κυκλοφόρησε με την ένδειξη «Wham featuring George Michael».Στην ουσία οι Wham ήταν ούτως ή άλλως ο George.Για μένα ο Andrew Ridgeley ήταν ανέκαθεν κομπάρσος.

Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο διαχωρισμός του ονόματος του George Michael έπαιξε μεγάλο ρόλο στην πραγματοποίηση των σχεδίων του για μία σόλο καριέρα στην μετά-Wham εποχή.

Το video-clip του «Careless Whisper» γυρίστηκε τον Ιούνιο του 1984 στο Miami και απεικονίζει τις τύψεις που νιώθει ένας άντρας, ο οποίος απατά τη σύντροφό του, και είναι σίγουρος ότι εκείνη θα το ανακαλύψει. Σε διάφορες σκηνές βλέπουμε τον George Michael και τη σύντροφό του σε ξενοδοχεία και γιωτ, μέχρι που εκείνη ανακαλύπτει ότι αυτός έχει σχέση με μία μελαχρινή. Τη σύντροφο του George Michael υποδύθηκε το μοντέλο Lisa Stahl.

Στις συναυλίες που έδωσε ο George Michael στο πλαίσιο της περιοδείας Faith World Tour (1988-1989), το «Careless Whisper» ακουγόταν λίγο πριν το τέλος, κάτι που επαναλήφθηκε και στην περιοδεία Cover To Cover Tour το 1991.

‘Oσα χρόνια κι αν περάσουν πιστεύω πως θα παραμείνει ο πιο γνώριμος ήχος σαξοφώνου σε τραγούδι!