Music Stories

Το χαμένο τραγούδι του Freddie Mercury!

June 21, 2019
Post Image

Το «Time Waits For No One» ήταν αρχικά μέρος του soundtrack για το μιούζικαλ «Time», που είχε ανέβει στο West End το 1986. Στην έκδοση που είχε κυκλοφορήσει τότε, τον σταρ των Queen συνόδευαν φωνητικά. Ωστόσο ήρθε στην επιφάνεια μια πρώιμη πρόβα με πιάνο για το τραγούδι, με διαφορετικά φωνητικά αυτή τη φορά, το οποίο κυκλοφόρησε στις 20/6/2019.

Το τραγούδι έγραψε ο Ντέιβ Κλαρκ, από το συγκρότημα Dave Clark Five της δεκαετίας του ’60, που ένιωσε πως το ντέμο είχε μια ποιότητα, η οποία έλειπε από την τελική εκδοχή. «Όταν το ηχογραφήσαμε για πρώτη φορά, πήγα στο Abbey Road και το προβάραμε απλώς με τον Φρέντι Μέρκιουρι και ένα πιάνο. Ανατρίχιασα, ήταν μαγικό. Μετά αρχίσαμε να ηχογραφούμε το κομμάτι και προσθέσαμε 18 tracks από φωνητικά, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στο Abbey Road. Ήταν φανταστικό αλλά εγώ ένιωθα ακόμη πως υπήρχε κάτι στην αρχική πρόβα», εξήγησε ο ίδιος.

Μετά από μια δεκαετία αναζήτησης, ο Ντέιβ Κλαρκ βρήκε τελικά το συγκεκριμένο ντέμο το 2017. Αφού απομόνωσε την φωνή του Φρέντι Μέρκιουρι, το πήγε στον Μάικ Μόραν για να ηχογραφήσει ένα νέο κομμάτι με πιάνο. «Ανατρίχιασαν όπως την πρώτη φορά που το άκουσα», σχολίασε ο Ντέιβ Κλαρκ. Ο Ντέιβ Κλαρκ με τον Φρέντι Μέρκιουρι γνωρίστηκαν στα παρασκήνια μιας συναυλίας των Queen στο Hyde Park του Λονδίνου το 1976 και παρέμειναν στενοί φίλοι μέχρι τον θάνατο του τραγουδιστή το 1991. Ο Κλαρκ ήταν μόνος του στο υπνοδωμάτιο με τον Φρέντι όταν έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. «Ο γιατρός ήταν εκεί πριν από μισή ώρα και είχε πει πως έχει μερικές ημέρες ακόμη, οπότε δεν περιμέναμε να πεθάνει τόσο γρήγορα», είπε ο Κλαρκ σε συνέντευξή του στη Daily Mail το 2011. «Ο Φρέντι είχε δοκιμάσει τα πάντα. Του έφερναν αεροπορικώς νέα φάρμακα από την Αμερική. Είχε πει πως η επόμενη γενιά θα ήταν εκείνη που θα νικούσε το AIDS. Το θλιβερό είναι πως αν όλο αυτό γινόταν 12 μήνες αργότερα, μπορεί να ήταν καλά με τον συνδυασμό των τότε νέων φαρμάκων», σημείωσε.

Music Stories

Φόρος τιμής στη μνήμη του βασιλιά της pop, δια χειρός Τάκη Νιάρου

June 19, 2019
Post Image

Στις 25 Ιουνίου του 2009 έφυγε απο τη ζωή, ο άνθρωπος που η παγκόσμια βιομηχανία μουσικής χρωστάει τα άπειρα, από το ξεκίνημα του μέχρι το άδικο τέλος του.

Στα 50 του ανακοίνωσε ότι επιστρέφει για μια τελευταία περιοδεία και στις πρώτες κιόλας δύο ώρες εξαντλήθηκαν όλα τα εισιτήρια για όλες τις συναυλίες που είχαν αναρτηθεί, δίνοντάς του ακόμα και την ύστατη στιγμή μια ακόμα θέση στα ρεκόρ Guinness, εκτός των άλλων που ήδη κατείχε. Λίγες εβδομάδες, λοιπόν, πριν καν ξεκινήσει την περιοδεία του, απλά πέθανε. Οι φυλακές κέρδισαν έναν ακόμα κρατούμενο, τον γιατρό του, και ο κόσμος έχασε έναν τεράστιο καλλιτέχνη.Toν καλλιτέχνη της χιλιετίας όπως το MTV τον βράβευσε.

Φυσικό ταλέντο από τα 5 του κιόλας χρόνια, όνομα άμεσα συνυφασμένο με το «sold out» και τα «ρεκόρ guinness». Το χρυσό παιδί της Motοwn Records, το χρυσό παιδί του MTV. Όταν είσαι συνέχεια στην κορυφή, με τόσες πωλήσεις δίσκων, τόσα στάδια γεμάτα και τόσο φανατικό κοινό, μόνο και μόνο επειδή απλά τραγουδάς και χορεύεις, ο κίτρινος τύπος τρίβει τα χέρια του. Ένα σκάνδαλο με celebrities πουλάει όσο πουλάνε οι γυμνές φώτο της Kadarshian στο instagram. Γιατί το κράξιμο και το θάψιμο πάντα θα πουλάνε. . Τα δημοσιεύματα που υπήρχαν ανέκαθεν εναντίον του, ήταν τερατώδη όσο και η καριέρα του. Ακόμη και το ‘Leaving Neverland’ απο το κανάλι ΗΒΟ περί παιδεραστίας και άλλες τέτοιες αιώνιες ανακρίβιες.

Αν συνυπολογίσουμε ότι αφότου πέθανε διπλασιάστηκε η περιουσία του,θα «πουλάει» πάντα να μιλάνε γι’ αυτόν, ακόμα και εναντίον του, και τώρα ή σε 50 χρόνια από τώρα.
Στην εποχή που ζούμε, είναι πλέον τόσο εύκολο με τις δυνατότητες που σου παρέχει η τεχνολογία και η αμάστητη πληροφορία που δίνουν απλόχερα τα fake news, να «φτιάξεις» στοιχεία για έναν καλλιτέχνη που δε ζει καν ούτως ώστε να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του για πολλοστή φορά και ξέρεις ότι θα πουλήσει 100%.

Έναν καλλιτέχνη με χαμένη παιδική ηλικία, που έχει δεχθεί σωματική βία και χλευασμό για τη μύτη του, από τον ίδιο του τον πατέρα στην πιο τρυφερή ηλικία. Με μόνιμη ασχολία από τα 8 του οι παγκόσμιες περιοδείες, αντί να παίζει με τους συνομήλικους φίλους του και να πηγαίνει σχολείο. Εννιά αδέρφια, όλα στην ίδια μουσική οικογένεια και ξεχώρισε μόνο ένα. Όλα λοιπόν, έχουν ένα τίμημα. Γι’ αυτό και ήδη στα 20 του χρόνια τον ήξερε όλος ο πλανήτης χωρίς να έχει εφεύρει τον τροχό ή το τηλέφωνο. Απλά τραγουδούσε και χόρευε και όλο αυτό του έβγαινε αβίαστα και φυσικά, χωρίς καμία προσπάθεια. Η πρωτοπορία ήταν επίσης μια λέξη άμεσα συνυφασμένη με αυτόν τον άνθρωπο. Δεν επαναπαύθηκε ποτέ στις δάφνες του, δε βολεύτηκε ποτέ στις πωλήσεις του, δεν έκανε ποτέ κάτι μέτριο. Η εμφάνισή του έπρεπε να είναι τόσο άψογη, όσο και τα τραγούδια του, τα βιντεοκλίπ του, τα εξώφυλλα των δίσκων του και ο ηλεκτρισμός που υπήρχε στις συναυλίες του.

Η μουσική βιομηχανία του πλανήτη από τα 50’s έως τα τέλη των 80’s κυρίως, δημιούργησε τέρατα μουσικής όπως τους Frank Sinatra, Ray Charles, Elvis Presley, John Lennon, James Brown, Marvin Gaye, Stevie Wonder, Pink Floyd, David Bowie, Rolling Stones, U2 και άλλους τόσους που αν τους γράψω όλους θα ξεφύγω από το θέμα, όμως για κάποιο μαγικό λόγο δεν τον ξεπέρασε κανείς, όχι σε «ποιότητα μουσικής» απαραίτητα, για να μη λέμε και ό,τι θέλουμε, μα σε σύνολο προσφοράς καλλιτεχνικού όγκου. Όλοι οι παραπάνω καλλιτέχνες είχαν ένα-δυο-τρία πράγματα δυνατά ως προς αυτό που εκπροσωπούσαν και είχαν και «στοχοποιημένο» κοινό οι περισσότεροι, δεν επένδυσαν όμως όλοι αυτοί σε όλα, όπως, σε καινοτόμα βιντεοκλίπ, που στην ουσία ήταν υπερπαραγωγές, ταινίες μικρού μήκους, σε θηριώδεις συναυλίες με ήχο, εικόνα, φώτα και show που ούτε σήμερα 30-40 χρόνια μετά, δεν μπορούν να υποστηριχθούν από καμία εταιρία ή σκηνοθέτη. Δημιούργησε δικές του χορευτικές κινήσεις που έμειναν για πάντα στην ιστορία και όταν βλέπεις κάποιον να τις μιμείται απλά καταλαβαίνεις απευθείας ποιον παριστάνει..

Όλα τα του τραγούδια μιλούσαν πάντα για ειρήνη, αγάπη, ομορφιά και έναν κόσμο ενωμένο, χωρίς πόνο, δυστυχία, φτώχεια και κακία. Δώρισε δισεκατομμύρια δολάρια σε φιλανθρωπίες για μικρά παιδιά, σε πανεπιστήμια μαύρων και όχι μόνο, αλλά έκανε και ο ίδιος το δικό του φιλανθρωπικό ίδρυμα, αυτά όμως δεν τα γράφουν οι δημοσιογράφοι γιατί το «καλό» δεν πουλάει, όσο η στημένη ίντριγκα. Ενέπνευσε κάποιες χιλιάδες καλλιτέχνες παγκοσμίως για να ξεκινήσουν να τραγουδούν ή για να γίνουν καλοί χορευτές. Είναι ανυπολόγιστο σε πόσο κόσμο τραγούδησε συνολικά σε όλη του την καριέρα ή πόσους φαν έχει σε κάθε γωνιά της γης.

Κι ας προσγειωθούμε λοιπόν λίγο τώρα από το glitter για να δούμε και το παρασκήνιο. Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε όλη αυτή τη δόξα κάθε νύχτα που τελείωνε μια συναυλία του με 100.000 κόσμο εκ των οποίων οι 10.000 λιποθυμούσαν μπροστά του μόνο και μόνο επειδή τον έβλεπαν; Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε ψυχολογικά όταν προσπάθησε να ζήσει στα 30 του τη χαμένη παιδική του ηλικία φτιάχνοντας ένα λούνα παρκ στο σπίτι του, έχοντας απωθημένα, όπως όλοι μας; Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε όταν δε μπόρεσε ποτέ στη ζωή του να περπατήσει χωρίς να έχει έναν στρατό δίπλα του, άπλα για να κάνει μια βόλτα σε ένα πάρκο; Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε το να κλαίνε εκατομμύρια γυναίκες ενώ αυτός ήταν τόσο δυστυχισμένος μέσα του, ψάχνοντας μόνιμα τη σεξουαλική του ταυτότητα και να μην μπορεί κανείς να τον δει αντικειμενικά ως άντρα; Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε μέσα του, όταν το 1993 βρέθηκε ο πρώτος πατέρας παιδιού που πήγαινε στο ράντσο του και έκανε πλύση εγκεφάλου στο παιδί του να πει ψέματα ότι το κακοποίησε προκειμένου ο πατέρας αυτός να κάνει «ανάσταση» με τα 22 εκατομμύρια που του απέσπασε;(το οποίο παιδί μεγαλώνοντας αποκάλυψε πως είχε πει ψέμματα). Και λέω ο πρώτος γιατί μετά έγινε σύστημα και αυτή ήταν η αρχή για να του κολλήσει η αιώνια ρετσινιά του παιδεραστή. Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε μέσα του, όταν είχε την πασίγνωστη ασθένεια «λεύκη» και επειδή έμοιαζε με σχολικό γεωφυσικό χάρτη, έκανε επέμβαση με αποτέλεσμα να γίνει όντως λευκός από μαύρος για λόγους αισθητικής; Αλλά φυσικά, και εκεί βρήκε πάλι πάτημα ο κίτρινος τύπος να πει πως αρνήθηκε τη φυλή του. Αν λοιπόν είσαι μαύρος και έχεις λεύκη, έχεις τα χάλια σου, πόσο μάλλον να είσαι ο συγκεκριμένος μαύρος και να είναι όλες οι κάμερες των media του πλανήτη πάνω σου για 5 δεκαετίες σερί. Άλλωστε, με τον μαύρο που απαρνείται τη φυλή του δε νομίζω να συνεργάζονται μετά μαζί του όλοι οι διάσημοι μαύροι του πλανήτη, κάθε είδους ιδιότητας. Γιατί οι μαύροι στην εξέλιξη του ”κακού” δυτικού πολιτισμού, βίωσαν από λευκούς πράγματα που ούτε στον εχθρό μας  εμεις οι «λευκοί». Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε μέσα του όταν όλοι ξαφνικά ήταν εναντίον του για την εκκεντρικότητά του και για αυτά που έγραφαν οι «φυλλάδες», ενώ ταυτόχρονα εκτός από σταρ παρέμενε ένας απλός άνθρωπος με τις ίδιες ανάγκες που έχω εγώ και εσύ;

Τις ξέρω τις αντιδράσεις απο αναγνώστες ενός τέτοιου άρθρου πριν καν ξεκινήσω να γράφω, μα δεν πρόκειται να μπω σε διαδικασία περαιτέρω ανάλυσης ή υπεράσπισης, ούτε δικηγόρος είμαι, ούτε αδερφός του. Τον παρακολούθώ απο το 1987 σε όλα του τα στάδια, σε όλες του τις φάσεις, καλές και κακές, μελέτησα τη ζωή του, το παρασκήνιο, τις συνεντεύξεις του, τις κινήσεις του, το μυαλό του, την ευφυΐα του,τη μουσική του, τους μουσικούς του, την ακμή και την παρακμή του και αργότερα σχημάτισα την άποψή μου. Το να διαβάζω τόσα χρόνια μετά από το θάνατό του, σχόλια του τύπου «τον πήρε ο Θεός νωρίς για να μη βασανίσει κι άλλα παιδάκια», είναι τουλάχιστον αστείο αν όχι γραφικό. Είναι το ίδιο αστείο με το να περιμένει κάποιος τη Δευτέρα Παρουσία σύμφωνα με την παιδική πλύση εγκεφάλου από τη γιαγιά, «πίστευε και μη ερεύνα» και ότι στην Παναγία εκσπερμάτωσε ο κρίνος η οποία Παναγία γέννησε ένα παιδί που περπατούσε πάνω στο νερό και διπλασίαζε τα ψάρια. Κι όποιος απορήσει γιατί μπερδεύω την φούσκα της θρησκείας που μας φύτεψαν, υπενθυμίζω πως οι μεγαλύτεροι, αληθινοί παιδεραστές υπήρξαν οι «εκπρόσωποι» του Θεού , αλλά ναι, ξέρω, εκεί τα κουκουλώνουμε. Όμως, μεγαλώσαμε, διαβάσαμε, ακούσαμε, προβληματιστήκαμε, βιώσαμε, κρίναμε και πλέον είναι δύσκολο να μασήσουμε πως προσπαθεί με κάθε μέσο ο οποιοσδήποτε να μας πείσει πως είναι έτσι.

Οι εν ζωή παιδεραστές είναι στη φυλακή, κι αν δεν είναι θα πάνε, κι αν δεν πάνε, κρίμα.Οι εν ζωή παιδεραστές δεν αφιερώνουν τη ζωή τους στα παιδιά. Οι εν ζωή, έστω, celebrity παιδεραστές δεν εκμεταλλεύονται τη φήμη τους για να δώσουν εκατομμύρια για φτωχά και δυστυχισμένα παιδιά.
Απλά μας γοητεύει η ρετσινιά που βγαίνει για κάποιον, όποιος κι αν είναι, μας αρέσει η ίντριγκα, πεθαίνουμε για παραπληροφόρηση και κράξιμο, είναι όλη μας η τροφή. Έγιναν δεκάδες δίκες πριν πεθάνει και αθωώθηκε πανηγυρικά σε όλες, Γιατί στην Αμερική, ακόμα κι αυτός θα πήγαινε φυλακή αν όντως είχε φερθεί έτσι και σε κάποιες πολιτείες ίσως και σε εκτελεστικό απόσπασμα. Και ρωτάω, λοιπόν, ποιος σωστός πατέρας θα δεχόταν απλά ένα χρηματικό ποσό σαν ηθική βλάβη αν όντως του είχαν κακοποιήσει το παιδί του με το παιδεραστή να συνεχίζει κανονικά τη ζωή του;

Κάποτε είχαμε μόνο τις τηλεοπτικές ειδήσεις και τις εφημερίδες για να εξαπλώσουμε και να γιγαντώσουμε κάτι, απλά ήθελε το χρόνο του. Με το ίντερνετ ως προέκταση του χεριού μας πλέον, μπορούμε πολύ εύκολα σε μια και μόνο ημέρα, αν η είδηση είναι «πιασάρικη» και αναφέρεται σε δημόσιο πρόσωπο να την καταπιούμε αυτόματα. Πρόκειται για το γνωστό φαινόμενο «ε, αφού το λένε όλοι, έτσι θα είναι». Τόσα χρόνια πεθαμένος και ασχολείται ακόμα μαζί του όλος ο κόσμος, έστω και για τον λάθος λόγο.

Κάποιος, κάποτε, είπε πως δεν υπάρχει αρνητική διαφήμιση. Υπάρχει απλά, διαφήμιση.

Στη μνήμη του βασιλιά της pop Michael Jackson.

Τάκης Νιάρος