Music Stories Archives - Page 3 of 5

Syd Barrett: ‘Οταν το τρελό διαμάντι των Pink Floyd έπαψε να λάμπει

July 7, 2019

1965. Ένας γοητευτικός και ταλαντούχος νέος της καλών τεχνών γνωρίζει έναν σπουδαστή Αρχιτεκτονικής, τον Roger Waters. H αγάπη τους για την μουσική δημιουργεί την ιδέα για ένα συγκρότημα. Μαζί με τους έτερους αρχιτέκτονες και φίλους του Roger, τους Nick Mason στα ντραμς και Richard Wright στα πλήκτρα, οι τρεις τους είχαν ήδη κάνει κάποια δειλά βήματα και αυτοσχεδίαζαν χωρίς όμως να γεννηθεί τίποτα ιδιαίτερο. Ο μυστήριος και πνευματώδης κιθαρίστας και τραγουδιστής, εισχωρεί στην παρέα τους και δημιουργείται το συγκρότημα. Από την πρώτη στιγμή με φυσικό τρόπο αναλαμβάνει την θέση του ηγέτη της μπάντας καθώς έγινε αμέσως ευδιάκριτο το μουσικό του χάρισμα στη σύνθεση, που δεν είχαν οι άλλοι τρεις. Η στιγμή που όρισε την ανάληψη των ηνίων ήταν όταν ονόμασε το συγκρότημα. Εμπνευσμένος από δύο αγαπημένους του Αμερικάνους μουσικούς της μπλουζ, τους Pinkey Anderson & Floyd Council…

Ο νεαρός ζωγράφος παίρνει από το χέρι τους τρεις αρχιτέκτονες δείχνοντας τους τον δρόμο προς το… δημιουργικό σχέδιο. Βάζοντας στο μείγμα τις επιρροές του από την surf rock, την jazz και την ψυχεδελική rock που τότε ήταν το πιο πρόσφατο και καυτό trend. Το όραμα του Syd Barrett για εκτεταμένα ορχηστρικά παιξίματα, μεταξύ των διασκευών που παίζανε, εξελίχθηκε σε έναν ψυχεδελικό ήχο, επηρεασμένο στη δομή του από την φιλοσοφία της jazz που τους καθιέρωσε ως το πρώτο όνομα στο φημισμένο ‘’UFO Club’’ του Λονδίνου και της underground ψυχεδελικής σκηνής. Aυτό που ως φυσική εξέλιξη είχε μείνει, ήταν η σύνθεση και ηχογράφηση δικών τους κομματιών…

ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΞΕΚΙΝΑ

“Arnold Layne” ονομαζόταν το πρώτο single, αλλά και ο τολμηρός cross-dresser -εν δυνάμει τραβεστί- το 1967(!!!) παρακαλώ, που έκλεβε εσώρουχα από μπαλκόνια και πρωταγωνιστούσε στην πρώτη του συνθετική στιγμή δόξας. Καθώς κανένα από τα υπόλοιπα μέλη δεν είχε εξελίξει ακόμα συνθετικές ικανότητες…
«Λάτρευα την δουλειά του υπήρξε έμπνευση για την στιχουργικότητα μου, ο Syd είχε μια φύση που ήταν αλλού και αυτό με ιντρίγκαρε πολύ».
David Bowie
Μετά από ένα trip χάριν στο LSD, ο Barret ισχυρίζεται πως είδε ένα κορίτσι να παίζει ανέμελα στην εξοχή, αυτή ήταν η Emily που μεταφέρθηκε στο δεύτερο σινγκλ της μπάντας και την πρώτη τους μεγάλη επιτυχία “See Emily Play”. Ένα τρίλεπτο αριστούργημα με pop δομή και ευχάριστη μελωδία που κατάφερε να χωρέσει τα πρώτα ψυχεδελικά στοιχεία, τα οποία μετέπειτα όρισαν το πρώτο δίσκο τους. Για την slide τεχνική στην κιθάρα που παρήγαγε αυτόν τον ήχο σαν κλάμα γλάρου στο σόλο, ο Barrett χρησιμοποίησε αναπτήρα zippo, ιδιοφυές το λιγότερο. Το κομμάτι αυτό φανέρωσε τα στίγματα που οδήγησαν στο…
TO ΙΕΡΟ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗΣ ΡΟΚ

Αργότερα, στο 1967, στην πιο παραγωγική του περίοδο -παρέα με τα παραισθησιογόνα- δημιουργεί σχεδόν εξολοκλήρου τον πρώτο δίσκο των Pink Floyd, “Piper at the Gates of Dawn”. Ηχογραφήθηκε στα στούντιο του Abbey Road, στη διπλανή πόρτα ταυτόχρονα με τους Beatles, που ηχογραφούσαν το αριστούργημα τους ‘’Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band’’. Με τον McCartney να ρίχνει κλεφτές ματιές…

Ο δίσκος δεν έχει την παραμικρή σύνδεση με τα μετέπειτα δημοφιλή έργα του συγκροτήματος. Αποτελεί ένα ψυχεδελικό ταξίδι συνθετικών υπερβάσεων που διαλύει και παραβαίνει εμφατικά τους κανόνες των συμβατικών συνθέσεων στην δημοφιλής μουσική. Μια διοπτρική ματιά στον υπέροχο σουρεαλιστικό πνευματικό κόσμο του Barrett, έναν κόσμο παιδικής αθωότητας και περιέργειας από όπου και αντλείται η προσωπικότητά του. Εμπνευσμένος από τις μεγάλες του συγγραφικές αγάπες Tolkien και αδέρφια Grimm, με διαγωγό της δημιουργικότητας του το LSD, πειραματίζεται με εξωγενή στοιχεία πέρα των οργάνων για ενίσχυση των ήχων και της ατμόσφαιρας. Προβαίνει σε άκρως πρωτοποριακές για την εποχή τεχνικές ηχογραφήσεις, με τον Roger Waters από δίπλα να… κρατάει σημειώσεις. Η πολυχρωμία του καλύπτει ένα ευρύ φάσμα μουσικών επιρροών, όπως jazz, surf rock, psychedelic, pop και φυσικά rock. Το μουσικό όραμα του Syd Barrett, που ιδανικά ακούγεται ολόκληρο, δημιουργεί την πλέον ξεχωριστή εμπειρία στον ανυποψίαστο ακροατή και σήμερα, 50 χρόνια μετά, το άκουσμα δεν έχει χάσει ούτε στάλα από την φρεσκάδα που είχε και τότε. Θεωρείται πλέον κειμήλιο της εποχής και ακρογωνιαίος λίθος της ψυχεδελικής rock.
«Πάμε να δούμε αυτό τον τύπο των Pink Floyd με την κιθάρα;»
Pete Townshend, κιθαρίστας των The Who, απευθυνόμενος στον Eric Clapton.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ

Κατά τη διάρκεια της περιοδείας που συνόδεψε την κυκλοφορία του δίσκου, η συμπεριφορά του Barrett άρχισε να αλλάζει και να γίνεται παράξενη. Ο εθισμός του στα ναρκωτικά είχε φτάσει στα όρια και οι συνέπειες από την υπερβολή του στην χρήση LSD ήταν καταστροφικές για την πνευματική του σταθερότητα. Το συγκρότημα δεν μπορούσε να τον αντέξει άλλο, κυρίως την ασυνέπειά του στις συναυλίες. Έτσι αποφάσισαν να επιστρατεύσουν έναν φίλο του Syd, τον David Gilmour, ως πέμπτο μέλος και δεύτερο κιθαρίστα, ώστε να καλύπτει εκείνον. Το 5μελές σχήμα και η ιδέα αυτή κράτησε ελάχιστα, ώσπου μια ημέρα πριν από επικείμενη συναυλία, τα μέλη της μπάντας απλώς αποφάσισαν να μην πάρουν τον Barret μαζί τους και μοιραία να τον αποπέμψουν εις το πυρ το εξώτερον. Οι λόγοι δεν ήταν μόνο η πνευματική κατάρρευση του Syd…

Η δισκογραφική εταιρεία υπό τoν μανδύα που λέγεται managers είχε περικυκλώσει το συγκρότημα με ασφυκτική πίεση για άλλο ένα σινγκλ-επιτυχία. Όπως είναι αντιληπτό, το βάρος έπεσε στον Syd. Όπως είχε πει «διάφοροι άρχισαν να με περιτριγυρίζουν μετά τον δίσκο» και δεν το άντεχε αυτό η πραγματικά ευαίσθητη και ευάλωτη προσωπικότητά του. Το ποιόν και ο χαρακτήρας του μπορεί να παρομοιαστεί και με τον ήρωα Peter Pan. Εκ φυσικού του ένας εξωστρεφής και χαρούμενος άνθρωπος, που ήθελε απλά «να χοροπηδάει πάνω κάτω με την κιθάρα του όλη μέρα», διακατεχόταν από μια άκρως γοητευτική για όλους όσους βρίσκονταν γύρω του παιδικότητα. Το γεγονός που τον επηρέασε περισσότερο στο να γίνει εσωστρεφής, παράξενος και μέρα με τη μέρα πιο εθισμένος στα ναρκωτικά, ήταν η πίεση.

Από τα underground κλαμπ του Λονδίνου βρέθηκε στην μέση ενός στημένου πανηγυριού από την αδηφάγα μουσική βιομηχανία που ήθελε να τον κάνει ποπ σταρ και εμπορικό προϊόν κερδοσκοπίας. Ο ρομαντικός Syd δεν μπορούσε να διαχειριστεί την πιεστική ανάσα στο σβέρκο του, δεν τον ένοιαζε και δεν κατανοούσε την έννοια celebrity. Ναι μεν υπήρξε από τα πρώτα θύματα των παραισθησιογόνων μαζί με τους Brian Wilson και Brian Jones στη μουσική, όμως από την άλλη, πολλά χρόνια πριν τον Kurt Cobain, ο «Πίτερ Παν» της ροκ μουσικής ήταν το πρώτο θύμα του ψυχολογικού βιασμού και πολέμου που δέχονται οι μουσικοί από την βιομηχανία του θεάματος. Η ίδια βιομηχανία που παρακαλάει για νέα ταλέντα, στέρησε από τον χώρο της το πιο λαμπρό διαμάντι της εποχής…

Ήταν Ιούνιος του 1975, όταν τα μέλη των Pink Floyd βρίσκονταν στα ιστορικά στούντιο ‘’Abbey Road’’ για τις ηχογραφήσεις του album “Wish You Were Here”. Για εκείνον το δίσκο, το πέπλο της πίεσης ήταν βαρύτερο από ποτέ, καθώς η τελευταία τους δουλειά το ‘’Dark Side Of The Moon’’ ξεπέρασε τα πιο τρέλα τους όνειρα με τέτοια επιτυχία που τους μετέτρεψε εν μία νυκτί σε παγκόσμιους rock stars. Έτσι λοιπόν, για να παραμείνουν τέτοιοι και να ικανοποιήσουν και τις δικές τους φιλοδοξίες, έπρεπε να δημιουργήσουν κάτι ανάλογο, αν όχι σπουδαιότερο.

Ο πλέον στιχουργικός ηγέτης της μπάντας Roger Waters όπως και στους υπόλοιπους δίσκους παίρνει τα εύσημα για την θεματική ιδέα και στόχευση του δίσκου. Εδώ αποφασίζει η κεντρική ιδέα του άλμπουμ να είναι γύρω από την ‘’απώλεια’’ με πινελιές τα ‘’Have a Cigar’’ και ‘’Welcome to The Machine’’, που εκφράζουν δριμύ κατηγορώ στη μουσική βιομηχανία και την καταπίεση που ασκεί στους μουσικούς. Αμφότερα τα θεματικά επίκεντρα εστιάζουν στην απομόνωση και στην εσωτερική διαφυγή και βασίζονται στον ξεπεσμένο ηγέτη τους Syd Barrett, ένα από τα πρώτα θύματα των παραισθησιογόνων στη μουσική, τον οποίο είχαν αποπέμψει λίγα χρόνια νωρίτερα. Μια προσπάθεια εξιλέωσης για τις ενοχές που, όπως δηλώνει ο drummer Nick Mason, ένιωθαν εξαιτίας της απότομης αποκοπής του Syd από την μπάντα. Είχαν να τον δουν 7 ολόκληρα χρόνια.

Την 5η μέρα του Ιουνίου το συγκρότημα βρίσκεται σε διαδικασία ηχογράφησης και μίξης του επικού “Shine Οn Υou Crazy Diamond”, όταν ένας άγνωστος επισκέπτης κάνει την εμφάνιση του στα άδυτα του Abbey Road και αρχίζει να περιπλανιέται στο στούντιο. Ψηλός με αρκετά περιττά κιλά, δίχως μαλλιά και με ξυρισμένα φρύδια, κρατούσε μια πλαστική σακούλα… Tο κενό του ανέκφραστο βλέμμα γέμισε με απορίες τα μέλη της μπάντας. Κανένας τους δεν ρώτησε ποιος ήταν αυτός ο τύπος και τι έκανε μέσα στο στούντιο, θεώρησαν πως ήταν απλώς ένας τεχνικός. Ο Richard Wright αγνόησε την παρουσία του, πιστεύοντας πως απλά είναι κάποιος γνωστός του Waters. Μετά από 45 ολόκληρα λεπτά, κατά τη διάρκεια των οποίων κανένας να είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία, ο περίεργος άγνωστος πλησίασε το booth μίξης και με μια οδοντόβουρτσα στα χέρια προσπαθούσε να βουρτσίσει τα δόντια του, κρατώντας την σταθερή όσο χοροπήδαγε στεκούμενος. Ο David Gilmour γυρίζει και απευθύνεται στον Nick Mason και τον ρωτάει:

«Τον αναγνωρίζεις;»
Ο Mason κουνάει το κεφάλι αρνητικά και απλά ανασηκώνει τους ώμους του αμήχανα προτού ο Gilmour λύσει την απορία όλων:
«Αυτός είναι, είναι ο Syd»

Tην ίδια στιγμή, ο Richard Wright ξαναμπαίνει στο στούντιο και αντικρίζει τους Waters και Gilmour σε κατάσταση σοκ, πνιγμένους στα δάκρυά τους, μην μπορώντας να τα συγκρατήσουν μπροστά στην θεά της παρακμής και της αγνώριστης εικόνας του πάλαι ποτέ χαρισματικού ηγέτη και παιδικού φίλου τους.
Δεν είχε μείνει τίποτα από εκείνον τον ταλαντούχο και γοητευτικό νέο που το ψυχεδελικό του όραμα λειτούργησε σαν ο σπινθήρας που εκτόξευσε την μπάντα σε τροχιά επιτυχίας δίχως γυρισμό. Τίποτα σχεδόν, παρά ένα κενό χαοτικό βλέμμα από εκείνον τον σπουδαστή Καλών Τεχνών που ηγήθηκε τριών αρχιτεκτόνων, εκείνον τον τρελό ζωγράφο που έδειξε στους ορθολογικούς γραμμικούς σχεδιαστές πώς να είναι πάντα παιδιά, πώς να δημιουργούν, πώς να ζουν, όντας και μάλιστα ο πιο μικρός. Το μόνο που απέμεινε από τον πάλαι ποτέ χαρούμενο συνθέτη, κιθαρίστα, τραγουδιστή και ζωγράφο, ήταν οι αναμνήσεις και το μεγαλύτερο γιατί και το πιο βασανιστικό ”αν” στην ιστορία της rock μουσικής…

Την ίδια ημέρα, μετά τις ηχογραφήσεις, θα λάμβανε χώρα η τελετή γάμου του David Gilmour, ο Syd παραβρέθηκε διακριτικά. Όμως, χωρίς να το αντιληφθεί κανένας, αποχώρησε πριν την ολοκλήρωση του μυστηρίου. Ήταν η τελευταία φορά που τον αντίκρισαν οι Pink Floyd μέχρι και τον θάνατό του, το 2006.

Ο Nick Mason, λίγα χρόνια μετά το συμβάν, δηλώνει πως: «Όταν σκέφτομαι το περιστατικό, μπορώ ακόμα να δω τα μάτια του, αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν διαφορετικά». O πιανίστας Wright, όντας φίλος, αλλά και μεγάλος θαυμαστής του Barrett, παραδέχεται πως ξέσπασε και εκείνος σε λυγμούς ιδίως στη σκέψη της απίστευτης σύμπτωσης να κάνει την εμφάνιση του απροειδοποίητα, 7 χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου κομματιού. Το “Shine On You Crazy Diamond” είναι μια ωδή στο πνεύμα και την προσωπικότητά του και είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στον Syd, σε ένα από τα υψηλότερα επίπεδα λυρισμού που έπιασε ποτέ ο Roger Waters…

Music Stories

Το χαμένο τραγούδι του Freddie Mercury!

Takis Niaros

June 21, 2019

Το «Time Waits For No One» ήταν αρχικά μέρος του soundtrack για το μιούζικαλ «Time», που είχε ανέβει στο West End το 1986. Στην έκδοση που είχε κυκλοφορήσει τότε, τον σταρ των Queen συνόδευαν φωνητικά. Ωστόσο ήρθε στην επιφάνεια μια πρώιμη πρόβα με πιάνο για το τραγούδι, με διαφορετικά φωνητικά αυτή τη φορά, το οποίο κυκλοφόρησε στις 20/6/2019.

Το τραγούδι έγραψε ο Ντέιβ Κλαρκ, από το συγκρότημα Dave Clark Five της δεκαετίας του ’60, που ένιωσε πως το ντέμο είχε μια ποιότητα, η οποία έλειπε από την τελική εκδοχή. «Όταν το ηχογραφήσαμε για πρώτη φορά, πήγα στο Abbey Road και το προβάραμε απλώς με τον Φρέντι Μέρκιουρι και ένα πιάνο. Ανατρίχιασα, ήταν μαγικό. Μετά αρχίσαμε να ηχογραφούμε το κομμάτι και προσθέσαμε 18 tracks από φωνητικά, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στο Abbey Road. Ήταν φανταστικό αλλά εγώ ένιωθα ακόμη πως υπήρχε κάτι στην αρχική πρόβα», εξήγησε ο ίδιος.

Μετά από μια δεκαετία αναζήτησης, ο Ντέιβ Κλαρκ βρήκε τελικά το συγκεκριμένο ντέμο το 2017. Αφού απομόνωσε την φωνή του Φρέντι Μέρκιουρι, το πήγε στον Μάικ Μόραν για να ηχογραφήσει ένα νέο κομμάτι με πιάνο. «Ανατρίχιασαν όπως την πρώτη φορά που το άκουσα», σχολίασε ο Ντέιβ Κλαρκ. Ο Ντέιβ Κλαρκ με τον Φρέντι Μέρκιουρι γνωρίστηκαν στα παρασκήνια μιας συναυλίας των Queen στο Hyde Park του Λονδίνου το 1976 και παρέμειναν στενοί φίλοι μέχρι τον θάνατο του τραγουδιστή το 1991. Ο Κλαρκ ήταν μόνος του στο υπνοδωμάτιο με τον Φρέντι όταν έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. «Ο γιατρός ήταν εκεί πριν από μισή ώρα και είχε πει πως έχει μερικές ημέρες ακόμη, οπότε δεν περιμέναμε να πεθάνει τόσο γρήγορα», είπε ο Κλαρκ σε συνέντευξή του στη Daily Mail το 2011. «Ο Φρέντι είχε δοκιμάσει τα πάντα. Του έφερναν αεροπορικώς νέα φάρμακα από την Αμερική. Είχε πει πως η επόμενη γενιά θα ήταν εκείνη που θα νικούσε το AIDS. Το θλιβερό είναι πως αν όλο αυτό γινόταν 12 μήνες αργότερα, μπορεί να ήταν καλά με τον συνδυασμό των τότε νέων φαρμάκων», σημείωσε.

Music Stories

Φόρος τιμής στη μνήμη του βασιλιά της pop, δια χειρός Τάκη Νιάρου

Takis Niaros

June 19, 2019

Στις 25 Ιουνίου του 2009 έφυγε απο τη ζωή, ο άνθρωπος που η παγκόσμια βιομηχανία μουσικής χρωστάει τα άπειρα, από το ξεκίνημα του μέχρι το άδικο τέλος του.

Στα 50 του ανακοίνωσε ότι επιστρέφει για μια τελευταία περιοδεία και στις πρώτες κιόλας δύο ώρες εξαντλήθηκαν όλα τα εισιτήρια για όλες τις συναυλίες που είχαν αναρτηθεί, δίνοντάς του ακόμα και την ύστατη στιγμή μια ακόμα θέση στα ρεκόρ Guinness, εκτός των άλλων που ήδη κατείχε. Λίγες εβδομάδες, λοιπόν, πριν καν ξεκινήσει την περιοδεία του, απλά πέθανε. Οι φυλακές κέρδισαν έναν ακόμα κρατούμενο, τον γιατρό του, και ο κόσμος έχασε έναν τεράστιο καλλιτέχνη.Toν καλλιτέχνη της χιλιετίας όπως το MTV τον βράβευσε.

Φυσικό ταλέντο από τα 5 του κιόλας χρόνια, όνομα άμεσα συνυφασμένο με το «sold out» και τα «ρεκόρ guinness». Το χρυσό παιδί της Motοwn Records, το χρυσό παιδί του MTV. Όταν είσαι συνέχεια στην κορυφή, με τόσες πωλήσεις δίσκων, τόσα στάδια γεμάτα και τόσο φανατικό κοινό, μόνο και μόνο επειδή απλά τραγουδάς και χορεύεις, ο κίτρινος τύπος τρίβει τα χέρια του. Ένα σκάνδαλο με celebrities πουλάει όσο πουλάνε οι γυμνές φώτο της Kadarshian στο instagram. Γιατί το κράξιμο και το θάψιμο πάντα θα πουλάνε. . Τα δημοσιεύματα που υπήρχαν ανέκαθεν εναντίον του, ήταν τερατώδη όσο και η καριέρα του. Ακόμη και το ‘Leaving Neverland’ απο το κανάλι ΗΒΟ περί παιδεραστίας και άλλες τέτοιες αιώνιες ανακρίβιες.

Αν συνυπολογίσουμε ότι αφότου πέθανε διπλασιάστηκε η περιουσία του,θα «πουλάει» πάντα να μιλάνε γι’ αυτόν, ακόμα και εναντίον του, και τώρα ή σε 50 χρόνια από τώρα.
Στην εποχή που ζούμε, είναι πλέον τόσο εύκολο με τις δυνατότητες που σου παρέχει η τεχνολογία και η αμάστητη πληροφορία που δίνουν απλόχερα τα fake news, να «φτιάξεις» στοιχεία για έναν καλλιτέχνη που δε ζει καν ούτως ώστε να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του για πολλοστή φορά και ξέρεις ότι θα πουλήσει 100%.

Έναν καλλιτέχνη με χαμένη παιδική ηλικία, που έχει δεχθεί σωματική βία και χλευασμό για τη μύτη του, από τον ίδιο του τον πατέρα στην πιο τρυφερή ηλικία. Με μόνιμη ασχολία από τα 8 του οι παγκόσμιες περιοδείες, αντί να παίζει με τους συνομήλικους φίλους του και να πηγαίνει σχολείο. Εννιά αδέρφια, όλα στην ίδια μουσική οικογένεια και ξεχώρισε μόνο ένα. Όλα λοιπόν, έχουν ένα τίμημα. Γι’ αυτό και ήδη στα 20 του χρόνια τον ήξερε όλος ο πλανήτης χωρίς να έχει εφεύρει τον τροχό ή το τηλέφωνο. Απλά τραγουδούσε και χόρευε και όλο αυτό του έβγαινε αβίαστα και φυσικά, χωρίς καμία προσπάθεια. Η πρωτοπορία ήταν επίσης μια λέξη άμεσα συνυφασμένη με αυτόν τον άνθρωπο. Δεν επαναπαύθηκε ποτέ στις δάφνες του, δε βολεύτηκε ποτέ στις πωλήσεις του, δεν έκανε ποτέ κάτι μέτριο. Η εμφάνισή του έπρεπε να είναι τόσο άψογη, όσο και τα τραγούδια του, τα βιντεοκλίπ του, τα εξώφυλλα των δίσκων του και ο ηλεκτρισμός που υπήρχε στις συναυλίες του.

Η μουσική βιομηχανία του πλανήτη από τα 50’s έως τα τέλη των 80’s κυρίως, δημιούργησε τέρατα μουσικής όπως τους Frank Sinatra, Ray Charles, Elvis Presley, John Lennon, James Brown, Marvin Gaye, Stevie Wonder, Pink Floyd, David Bowie, Rolling Stones, U2 και άλλους τόσους που αν τους γράψω όλους θα ξεφύγω από το θέμα, όμως για κάποιο μαγικό λόγο δεν τον ξεπέρασε κανείς, όχι σε «ποιότητα μουσικής» απαραίτητα, για να μη λέμε και ό,τι θέλουμε, μα σε σύνολο προσφοράς καλλιτεχνικού όγκου. Όλοι οι παραπάνω καλλιτέχνες είχαν ένα-δυο-τρία πράγματα δυνατά ως προς αυτό που εκπροσωπούσαν και είχαν και «στοχοποιημένο» κοινό οι περισσότεροι, δεν επένδυσαν όμως όλοι αυτοί σε όλα, όπως, σε καινοτόμα βιντεοκλίπ, που στην ουσία ήταν υπερπαραγωγές, ταινίες μικρού μήκους, σε θηριώδεις συναυλίες με ήχο, εικόνα, φώτα και show που ούτε σήμερα 30-40 χρόνια μετά, δεν μπορούν να υποστηριχθούν από καμία εταιρία ή σκηνοθέτη. Δημιούργησε δικές του χορευτικές κινήσεις που έμειναν για πάντα στην ιστορία και όταν βλέπεις κάποιον να τις μιμείται απλά καταλαβαίνεις απευθείας ποιον παριστάνει..

Όλα τα του τραγούδια μιλούσαν πάντα για ειρήνη, αγάπη, ομορφιά και έναν κόσμο ενωμένο, χωρίς πόνο, δυστυχία, φτώχεια και κακία. Δώρισε δισεκατομμύρια δολάρια σε φιλανθρωπίες για μικρά παιδιά, σε πανεπιστήμια μαύρων και όχι μόνο, αλλά έκανε και ο ίδιος το δικό του φιλανθρωπικό ίδρυμα, αυτά όμως δεν τα γράφουν οι δημοσιογράφοι γιατί το «καλό» δεν πουλάει, όσο η στημένη ίντριγκα. Ενέπνευσε κάποιες χιλιάδες καλλιτέχνες παγκοσμίως για να ξεκινήσουν να τραγουδούν ή για να γίνουν καλοί χορευτές. Είναι ανυπολόγιστο σε πόσο κόσμο τραγούδησε συνολικά σε όλη του την καριέρα ή πόσους φαν έχει σε κάθε γωνιά της γης.

Κι ας προσγειωθούμε λοιπόν λίγο τώρα από το glitter για να δούμε και το παρασκήνιο. Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε όλη αυτή τη δόξα κάθε νύχτα που τελείωνε μια συναυλία του με 100.000 κόσμο εκ των οποίων οι 10.000 λιποθυμούσαν μπροστά του μόνο και μόνο επειδή τον έβλεπαν; Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε ψυχολογικά όταν προσπάθησε να ζήσει στα 30 του τη χαμένη παιδική του ηλικία φτιάχνοντας ένα λούνα παρκ στο σπίτι του, έχοντας απωθημένα, όπως όλοι μας; Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε όταν δε μπόρεσε ποτέ στη ζωή του να περπατήσει χωρίς να έχει έναν στρατό δίπλα του, άπλα για να κάνει μια βόλτα σε ένα πάρκο; Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε το να κλαίνε εκατομμύρια γυναίκες ενώ αυτός ήταν τόσο δυστυχισμένος μέσα του, ψάχνοντας μόνιμα τη σεξουαλική του ταυτότητα και να μην μπορεί κανείς να τον δει αντικειμενικά ως άντρα; Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε μέσα του, όταν το 1993 βρέθηκε ο πρώτος πατέρας παιδιού που πήγαινε στο ράντσο του και έκανε πλύση εγκεφάλου στο παιδί του να πει ψέματα ότι το κακοποίησε προκειμένου ο πατέρας αυτός να κάνει «ανάσταση» με τα 22 εκατομμύρια που του απέσπασε;(το οποίο παιδί μεγαλώνοντας αποκάλυψε πως είχε πει ψέμματα). Και λέω ο πρώτος γιατί μετά έγινε σύστημα και αυτή ήταν η αρχή για να του κολλήσει η αιώνια ρετσινιά του παιδεραστή. Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε μέσα του, όταν είχε την πασίγνωστη ασθένεια «λεύκη» και επειδή έμοιαζε με σχολικό γεωφυσικό χάρτη, έκανε επέμβαση με αποτέλεσμα να γίνει όντως λευκός από μαύρος για λόγους αισθητικής; Αλλά φυσικά, και εκεί βρήκε πάλι πάτημα ο κίτρινος τύπος να πει πως αρνήθηκε τη φυλή του. Αν λοιπόν είσαι μαύρος και έχεις λεύκη, έχεις τα χάλια σου, πόσο μάλλον να είσαι ο συγκεκριμένος μαύρος και να είναι όλες οι κάμερες των media του πλανήτη πάνω σου για 5 δεκαετίες σερί. Άλλωστε, με τον μαύρο που απαρνείται τη φυλή του δε νομίζω να συνεργάζονται μετά μαζί του όλοι οι διάσημοι μαύροι του πλανήτη, κάθε είδους ιδιότητας. Γιατί οι μαύροι στην εξέλιξη του ”κακού” δυτικού πολιτισμού, βίωσαν από λευκούς πράγματα που ούτε στον εχθρό μας εμεις οι «λευκοί». Ποιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο ισορρόπησε μέσα του όταν όλοι ξαφνικά ήταν εναντίον του για την εκκεντρικότητά του και για αυτά που έγραφαν οι «φυλλάδες», ενώ ταυτόχρονα εκτός από σταρ παρέμενε ένας απλός άνθρωπος με τις ίδιες ανάγκες που έχω εγώ και εσύ;

Τις ξέρω τις αντιδράσεις απο αναγνώστες ενός τέτοιου άρθρου πριν καν ξεκινήσω να γράφω, μα δεν πρόκειται να μπω σε διαδικασία περαιτέρω ανάλυσης ή υπεράσπισης, ούτε δικηγόρος είμαι, ούτε αδερφός του. Τον παρακολούθώ απο το 1987 σε όλα του τα στάδια, σε όλες του τις φάσεις, καλές και κακές, μελέτησα τη ζωή του, το παρασκήνιο, τις συνεντεύξεις του, τις κινήσεις του, το μυαλό του, την ευφυΐα του,τη μουσική του, τους μουσικούς του, την ακμή και την παρακμή του και αργότερα σχημάτισα την άποψή μου. Το να διαβάζω τόσα χρόνια μετά από το θάνατό του, σχόλια του τύπου «τον πήρε ο Θεός νωρίς για να μη βασανίσει κι άλλα παιδάκια», είναι τουλάχιστον αστείο αν όχι γραφικό. Είναι το ίδιο αστείο με το να περιμένει κάποιος τη Δευτέρα Παρουσία σύμφωνα με την παιδική πλύση εγκεφάλου από τη γιαγιά, «πίστευε και μη ερεύνα» και ότι στην Παναγία εκσπερμάτωσε ο κρίνος η οποία Παναγία γέννησε ένα παιδί που περπατούσε πάνω στο νερό και διπλασίαζε τα ψάρια. Κι όποιος απορήσει γιατί μπερδεύω την φούσκα της θρησκείας που μας φύτεψαν, υπενθυμίζω πως οι μεγαλύτεροι, αληθινοί παιδεραστές υπήρξαν οι «εκπρόσωποι» του Θεού , αλλά ναι, ξέρω, εκεί τα κουκουλώνουμε. Όμως, μεγαλώσαμε, διαβάσαμε, ακούσαμε, προβληματιστήκαμε, βιώσαμε, κρίναμε και πλέον είναι δύσκολο να μασήσουμε πως προσπαθεί με κάθε μέσο ο οποιοσδήποτε να μας πείσει πως είναι έτσι.

Οι εν ζωή παιδεραστές είναι στη φυλακή, κι αν δεν είναι θα πάνε, κι αν δεν πάνε, κρίμα.Οι εν ζωή παιδεραστές δεν αφιερώνουν τη ζωή τους στα παιδιά. Οι εν ζωή, έστω, celebrity παιδεραστές δεν εκμεταλλεύονται τη φήμη τους για να δώσουν εκατομμύρια για φτωχά και δυστυχισμένα παιδιά.
Απλά μας γοητεύει η ρετσινιά που βγαίνει για κάποιον, όποιος κι αν είναι, μας αρέσει η ίντριγκα, πεθαίνουμε για παραπληροφόρηση και κράξιμο, είναι όλη μας η τροφή. Έγιναν δεκάδες δίκες πριν πεθάνει και αθωώθηκε πανηγυρικά σε όλες, Γιατί στην Αμερική, ακόμα κι αυτός θα πήγαινε φυλακή αν όντως είχε φερθεί έτσι και σε κάποιες πολιτείες ίσως και σε εκτελεστικό απόσπασμα. Και ρωτάω, λοιπόν, ποιος σωστός πατέρας θα δεχόταν απλά ένα χρηματικό ποσό σαν ηθική βλάβη αν όντως του είχαν κακοποιήσει το παιδί του με το παιδεραστή να συνεχίζει κανονικά τη ζωή του;

Κάποτε είχαμε μόνο τις τηλεοπτικές ειδήσεις και τις εφημερίδες για να εξαπλώσουμε και να γιγαντώσουμε κάτι, απλά ήθελε το χρόνο του. Με το ίντερνετ ως προέκταση του χεριού μας πλέον, μπορούμε πολύ εύκολα σε μια και μόνο ημέρα, αν η είδηση είναι «πιασάρικη» και αναφέρεται σε δημόσιο πρόσωπο να την καταπιούμε αυτόματα. Πρόκειται για το γνωστό φαινόμενο «ε, αφού το λένε όλοι, έτσι θα είναι». Τόσα χρόνια πεθαμένος και ασχολείται ακόμα μαζί του όλος ο κόσμος, έστω και για τον λάθος λόγο.

Κάποιος, κάποτε, είπε πως δεν υπάρχει αρνητική διαφήμιση. Υπάρχει απλά, διαφήμιση.

Στη μνήμη του βασιλιά της pop Michael Jackson.

Τάκης Νιάρος

Music Stories

Η ιστορία του Nintendo Game Boy

Takis Niaros

May 7, 2019

Στις 21 Απριλίου του 1989, μπαίνει σε κυκλοφορία, αρχικά από την ιαπωνική αγορά, η πιο επιτυχημένη φορητή παιχνιδοκονσόλα όλων των εποχών. Το Nintendo Game Boy θα περάσει στις ΗΠΑ τον Ιούλιο του 1989 και τελικά στην Ευρώπη τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς και θα παραμείνει σε παραγωγή έως το 2003.

Η πολύ μεγάλη εμπειρία της Nintendo στις παιχνιδομηχανές χειρός ξεκινά από τις αρχές των 80′s με τη σειρά Game & Watch. Όταν παρουσιάζεται το Game Boy, η εταιρεία γνωρίζει ήδη πολύ καλά τη συνταγή της επιτυχίας: απλές λύσεις, μεγάλη λίστα παιχνιδιών και επιθετικό μάρκετινγκ. Έτσι λοιπόν, το Game Boy, χωρίς να διακρίνεται για την επαναστατικότητά του, καταφέρνει μέσα σε ελάχιστους μήνες από την κυκλοφορία του να κατακτήσει την αγορά. Αν και είναι μονόχρωμο και βασίζεται σε έναν «ταπεινό» 8μπιτο επεξεργαστή, θα πετύχει άμεσα, τόσο χάρη στο εξαιρετικό μάρκετινγκ της Ninteno, όσο -κυρίως- χάρη στα ήδη διαδεδομένα francise της. Μόνο με το πακέτο που περιλαμβάνει και το θρυλικό παιχνίδι Tetris, κατάφερε να πετύχει 35 εκατομμύρια πωλήσεις!

Στην εικοσάχρονη πορεία του, το Game Boy κυκλοφόρησε σε έξι βασικές εκδόσεις ενώ χρώμα απέκτησε μόλις το 1998, δηλαδή εννέα ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία. Mόνο το αρχικό Game Boy υποστηρίχτηκε με περισσότερους από 800 τίτλους παιχνιδιών, ενώ το έγχρωμο GB Color στα τέσσερα χρόνια της κυκλοφορίας του υποδέχτηκε περισσότερα από 500 παιχνίδια.

Η αλήθεια είναι ότι το Game Boy δεν απειλήθηκε από κανέναν ανταγωνιστή, ούτε από το ανώτερων προδιαγραφών έγχρωμο Atari Lynx, ούτε και από το επίσης έγχρωμο Sega Game Gear. Αθροίζοντας όλες της τις εκδόσεις, η φορητή παιχνιδομηχανή της Nintendo έκανε 200 εκατ. πωλήσεις παγκοσμίως. Ακόμη και μόνη η αρχική έκδοση όμως, με 65 εκατ. κομμάτια, είχε τις 6πλάσιες πωλήσεις σε σχέση με την παιχνιδομηχανή της Sega και 100πλάσιες σε σχέση με εκείνη της Atari…

Music Stories

Παγκόσμια Ημέρα Δισκοπωλείων

Takis Niaros

April 12, 2019

Η Παγκόσμια Ημέρα Δισκοπωλείων (Record Store Day) ξεκίνησε το 2007 από τη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ σαν μια μικρή επέτειος για τους ελάχιστους τότε συλλέκτες βινυλίων και σήμερα έχει εξελιχθεί σε παγκόσμια γιορτή, με τη συμμετοχή εκατοντάδων μουσικών, εταιρειών και δισκοπωλείων.

Έχουν γραφτεί δεκάδες επιχειρήματα υπέρ αλλά και κατά του βινυλίου, αλλά ένα από τα πιο σοβαρά ήταν αυτό που έγραψε πριν από πολλά χρόνια ο David Byrne, ότι ένας από τους λόγους που η μουσική έχασε την αξία της, είναι γιατί από την αλλαγή του format από βινύλιο σε CD αναγκάστηκαν οι καλλιτέχνες να γράφουν μεγαλύτερα σε διάρκεια αλλά και περισσότερα σε ποσότητα ώστε να γεμίσουν τη χωρητικότητα ενός CD 70’ όταν ένα βινύλιο 33 στροφών έφτανε μάξιμουμ στα 45’.

Πώς όμως φτάσαμε σε αυτή την… ολική επαναφορά του βινυλίου; Πώς βρεθήκαμε ξανά σε αποθήκες, δισκοθήκες και παζάρια να αναζητούμε χαμένους θησαυρούς της παγκόσμιας δισκογραφίας με jazz, soul και funk ήχο.Αρκετοί μίλησαν για «μόδα», που επέστρεψε και γρήγορα θα ξεχαστεί, όμως, μετά από 70 και πλέον χρόνια υπόστασης, τα βινύλια ήρθαν για να μείνουν. Έκαναν δυναμικό comeback το 2016 με 3.200.000 πωλήσεις παγκοσμίως, ο υψηλότερος αριθμός από το 1991, όταν οι Simply Red με το Stars είχαν κάνει τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της χρονιάς! Αντίστοιχοι αριθμοί και για το 2017, ενώ οι πωλήσεις τους για το 2018 καλά κρατούν.Οι ρομαντικοί μουσικόφιλοι θα μιλήσουν για το σχεδόν ερωτικό άγγιγμα της βελόνας πάνω στις στροφές, οι πιο ψύχραιμοι για το διπλό ενδιαφέρον των δίσκων: το ηχητικό περιεχόμενο σε συνδυασμό με τα φροντισμένα εξώφυλλα – κάποια από αυτά αποτελούν το δίχως άλλο έργο τέχνης. Και κάπως έτσι η ακρόαση της μουσικής μετατρέπεται σε τελετουργία.

Ο μεστός, λοιπόν ήχος του βινυλίου φαίνεται πως συγκινεί και τους νεότερους, που μπορεί μεν να ξεκινούν τη συλλογή λόγω μόδας, μα σταδιακά ανακαλύπουν τη μαγεία του αναλογικού ήχου μαζί με την αξία των ολοκληρωμένων οπτικά και εικαστικά άλμπουμ.Δεν είναι τυχαίο πώς οι εκδηλώσεις για το βινύλιο στη χώρα μας πολλαπλασιάζονται. Ο λόγος είναι πως οι δίσκοι βινυλίου είναι πάλι της μόδας, και οι νέοι μπαίνουν σε λίστα αναμονής για να αγοράσουν δίσκους βινυλίου, είναι γιατί έχουν καλύτερο ήχο και αισθητική.

Το βινύλιο μοιάζει σήμερα να είναι αυτό που αφήνει έντονα το αποτύπωμά μας στον χρόνο. Η επιλογή του εκτός από τη μεγάλη συναισθηματική αξία που έχει η αγορά του, και η χρησιμοποίησή του προϋποθέτει μια αρετή που σπανίζει: το μέτρο!
Ο Βρετανός ραδιοφωνικός παραγωγός Charlie Gillett, στο βιβλίο του The Sound of the City, γράφει ότι στη ζωή μας θα ακούσουμε χιλιάδες μουσικές και συγκροτήματα, όμως πάντοτε στο τέλος θα επιστρέφουμε σε όλα αυτά που αγαπήσαμε αλλά και δεθήκαμε μαζί τους στην εφηβεία μας. Η επιστροφή στο βινύλιο που συντελείται τα τελευταία χρόνια με όλο και πιο αυξανόμενους ρυθμούς είναι η επιβεβαίωση της σκέψης του Charlie Gillett.Ουσιαστικά μέσω των βινυλίων που αγοράζουμε τα τελευταία χρόνια επιστρέφουμε στις μουσικές αυτές που μεγαλώσαμε μαζί τους μέσα στην έξαρση και τη συναισθηματική φόρτιση της εφηβείας, στις μεγάλες μας χαρές και στις μεγάλες μας απογοητεύσεις…

Music Stories

‘Wish you were here”: Η ιστορία πίσω απο το εξώφυλλο

Takis Niaros

March 26, 2019

H φωτογραφία στο τέλος του άρθρου είναι ακριβώς λίγα δευτερόλεπτα μετά την λήψη του εμβληματικού εξωφύλλου από το Wish You Were Here του 1975, των ανυπέρβλητων Pink Floyd.
Πίσω από την σύλληψη και παραγωγή αυτού του cover βρίσκεται ο mastermind γραφίστας και καλλιτέχνης Storm Thorgerson, όπου με την δημιουργική του ομάδα/εταιρεία Hipgnosis είχαν αναλάβει τον σχεδιασμό σχεδόν όλων των δίσκων των Pink Floyd και πλειάδας ακόμη ιστορικών δίσκων από Led Zeppelin μέχρι Black Sabbath, AC/DC & Bad Company μεταξύ πολλών. ΔΕΝ χρησιμοποιήθηκε φώτοσοπ ή κάποια άλλη ανάλογη τεχνολογία. Ήταν ένα stunt σαν αυτά του Χόλιγουντ. Ο άνθρωπος που φλέγεται ήταν ο ίδιος stuntman στη βιομηχανία του θεάματος.
Είχε αρκετή εμπειρία με το να αρπάζει τεχνητή φωτιά και έμοιαζε άλλη μια ημέρα στο γραφείο για εκείνον αυτή η φωτογράφηση.

Η φωτιά άναψε και τα προστατευτικά στρώματα άντεξαν να τον κρατήσουν για 15 λήψεις.Ίσως παραπάνω απόσο έπρεπε καθώς η φωτιά άρχισε να διαπερνάει την περούκα και τα ρούχα του, στην φωτό τον βλέπουμε να τρέχει πριν ασυναίσθητα σωριαστεί στο έδαφος για να την σβήσει. Παρόλα αυτα ο stuntman Ronnie Rondell δήλωσε πως όλα πήγαν τέλεια, η δουλειά ήταν εύκολη και πληρώθηκε καλά.

Το ιστορικό εξώφυλλο βασίστηκε στα τραγούδια Have A Cigar & Welcome To The Machine τα οποία ήταν ένα δριμύ κατηγορώ για την μουσική βιομηχανία και τις τακτικές των δισκογραφικών, τα οποία μαζί με την έννοια της απώλειας ήταν τα κεντρικά θέματα του δίσκου. Οι δύο άντρες είναι υπάλληλοι δισκογραφικών βασισμένοι στο ”Have A Cigar” που δίνουν τα χέρια για άγνωστο λόγο. Η χειραψία είναι ένδειξη μιας ψυχρής και επιφανειακής κίνησης χωρίς ιδιαίτερο νόημα και βαρύτητα σαν σκοπό που αγιάζει τα μέσα.. Οι φλόγες καθρεφτίζουν την αποστασιοποίηση των ανθρώπων από τα συναισθήματα ως έναν τρόπο αποφυγής του να πληγωθούν..
Η θεματική της απώλειας αντικατοπτρίστηκε στο οπισθόφυλλο με έναν απρόσωπο buisnessman να κρατάει ενα διάφανο βινύλιο, και στο εσωτερικό του δίσκου με μια πανέμορφη φωτογραφία μιας λίμνης που απεικονίζει ενα πλωτό τείχος άμμου που κρύβει δε ξέρουμε τι, και έναν άντρα να βουτάει στο νερό χωρίς να το ταρακουνάει..

Music Stories

Φωτογραφικό υλικό από την πρώτη συνάντηση του Mercury με τον Jackson στο Los Angeles

Takis Niaros

March 19, 2019

Ο Michael Jackson και ο Freddie Mercury θαύμαζαν ο ένας τη δουλειά του άλλου. Στο ξεκίνημα των ”Queen’s ‘Greatest Flix’ VHS video” το 1981, ο Freddie Mercury δήλωσε οτι η αγαπημένη του μπάντα ήταν οι Jacksons. Ο Michael ήταν ο lead singer της μπάντας ενώ τα αδέρφια του έκαναν τα backing vocals.

Κάποια στιγμή ο Jackson βρέθηκε στις αρχές του Ιουλιου του 1980 σε συναυλία των Queen στο Los Angeles.

Ο Peter Freestone που ήταν ο προσωπικός γραμματέας του Freddie, ανέφερε πως ο Jackson ξόδεψε χρόνο με τον John Deacon, μιλώντας για το τραγούδι ‘Another One Bites the Dust‘, οπου ο Michael του είπε πως έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε single.Ο Jackson ξόδεψε επίσης αρκετό χρόνο με τον Freddie.’Ηταν μόλις 22χρονών και ανέφερε στον Freddie πως είχε απολαύσει τη συναυλία θαυμάζοντας την ενέργεια του στη σκηνή.

Music Stories

Ολόκληρη η ιστορία του Ραδιοφώνου

Takis Niaros

February 13, 2019

Έχουν περάσει 100 χρόνια, από τότε που γεννήθηκε πραγματικά η ραδιοφωνία. Πριν, κάθε μορφή επικοινωνίας απαιτούσε κάποιο είδος φυσικής ζεύξεως. Τα καλώδια, για παράδειγμα, χρησιμοποιούνταν στα τηλέφωνα και τους ηλεκτρικούς τηλεγράφους, που σήκωναν το βαρύ φόρτο της κάλυψης των επικοινωνιακών αναγκών στις αναπτυγμένες τεχνολογικά χώρες. Το 1887, ο Γερμανός Heinrich Hertz απέδειξε πρώτος τη φυσική ύπαρξη των ραδιοκυμάτων και το 1894 έγινε από τον Sir Oliver Dodge στην Αγγλία, η πρώτη δημόσια επίδειξη ότι τα ραδιοκύματα μπορούσαν να μεταφέρουν μηνύματα σε αποστάσεις μερικών εκατοντάδων μέτρων. To 1895 o Gulielmo Marconi , ένας Ιταλός, έφερε σε πέρας παρόμοια πειράματα και κατά τη διάρκεια του 1896 έκανε πρώτος επίδειξη ραδιοφωνικής επικοινωνίας από την οροφή των κεντρικών γραφείων των Γενικών Ταχυδρομείων στο Λονδίνο, προς την πεδιάδα του Salsbury στη νοτιοδυτική Αγγλία, μια απόσταση περισότερο από 2km. H πιο συναρπαστική επίδειξή του ήταν το 1901 όταν απέδειξε ότι μπορούσαν να σταλούν ραδιοφωνικά μηνύματα επάνω από τον Ατλαντικό, μεταξή Corwale και Newfoundland, μια απόσταση 3200 km περίπου.

Στην Ευρώπη οι τακτικές εκπομπές άρχισαν το 1919 στη Χάγη της Ολλανδίας το 1919. Πειραματικοί σταθμοί βγήκαν στον αέρα στη Δανία το 1921 και το State Broadvasting System ξεκίνησε το 1925. Ραδιοφωνικές εκπομπές ξεκίνησαν στο Μόντρεαλ το 1920, στο Παρίσι το 1921 και στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας το 1923, ενώ ο κατάλογος των χωρών που διέθεταν ραδιοφωνία μάκρυνε γρήγορα. Η Ινδία, η Βομβάη και η Καλκούτα διέθεταν σταθμούς το 1927.

Ο αριθμός των ραδιοφωνικών σταθμών αυξήθηκε σε όλο τον κόσμο από 600 περίπου κατά το τέλος του 1925, σε 1300 το 1935, ενώ υπήρχαν τουλάχιστον 10.000 σταθμοί στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Παρά τις ατέλειες των πρώτων εκπομπών, τις μεγάλες δυσχέρειες στη λήψη του σήματος και τα οχληρά παράσιτα, ο αριθμός των ληπτών μεγάλωνε μέρα με τη μέρα καταπληκτικά και άρχισε να εμφανίζεται μια μορφή «ραδιοφωνικής επιδημίας», όπως χαρακτηριστικά ονομάστηκε η μανία που έπιασε τον κόσμο. Στην ταχύτητατη εξάπλωση συνέβαλε και ο ραδιοερασιτεχνισμός, καθώς και οι διάφορες ραδιοηλεκτρικές εταιρίες, που για να αυξήσουν την κατανάλωση των προϊόντων τους, ίδρυσαν, με δικά τους έξοδα, ραδιοφωνικούς σταθμούς, που εξέπεμπαν προγράμματα κανονικά.

Στην πρώτη αυτή φάση της ραδιοφωνίας, διαπιστώθηκε ταυτόxρονα και η τεράστια σημασία που έχει όχι μόνο για την ψυχαγωγία των λαϊκών μαζών αλλά και για την άνοδο της πολιτιστικής τους στάθμης. Το στοιχείο αυτό μάλιστα έγινε αιτία να ενδιαφερθούν οι υπεύθυνες κυβερνήσεις των διαφόρων κρατών για τη συστηματική οργάνωση της ραδιοφωνίας, όπως έγινε στη Βρετανία. Παράλληλα, γεννήθηκε η ανάγκη να οργανωθεί τόσο το σύστημα εκμετάλλευσης όσο και η τεχνική των ραδιοφωνικών σταθμών, για να εξυπηρετούν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον κόσμο, η οργάνωση δηλαδή ενός ραδιοφωνικού σταθμού, που να εκπέμπει πρόγραμμα σε καθορισμένες ώρες του εικοσιτετραώρου, κάτι που απαιτεί σοβαρές δαπάνες.

Η ισχυρή επιρροή που μπορεί να ασκήσει το ραδιόφωνο στη φαντασία των ακροατών αποδείχτηκε ευρέως το βράδυ της 30ης Οκτωβρίου του 1938. Πρόκειται για τη ραδιοφωνική εκπομπή “The Mercury Theatre on the Air” , μια ωριαίας διάρκειας θεατρική σειρά υπό την παραγωγή και τη διεύθυνση του Orson Welles. Τη νύχτα των Αγίων Πάντων, το πρόγραμμα περιείχε μια δραματοποίηση του War of the Worlds, του H.G. Wells, σχετικά με την κατάκτηση της Γης από τους Αρειανούς. Η παρουσίαση ήταν τόσο ρεαλιστική, ώστε, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι επρόκειτο μόνο για ένα θεατρικό έργο, εκατομμύρια ακροατές πανικοβλήθηκαν μπροστά στην ιδέα τρομακτικών τεράτων και καιόμενων πόλεων

Η χρυσή εποχή του παγκόσμιου ραδιοφώνου κράτησε λίγο περισσότερο από 30 χρόνια –από το 1925 περίπου, έως το 1956, πριν η τηλεόραση αρχίσει να παγιδεύει τα ακροατήρια με οπτικά προγράμματα πανομοιότυπα με αυτά του ραδιοφώνου. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών αυτών, οι ακροατές αφοσιώθηκαν σε μια μορφή ψυχαγωγίας που επέτρεπε αυτό που η τηλεόραση δεν μπορεί να επιτρέψει –άφηνε ελεύθερη τη φαντασία. Μπροστά στο φόβο που τους δημιουργήθηκε για μια εισβολή από το διάστημα, ενθουσιάζονταν με τους εβδομαδιαίους διαλόγους μεταξύ του Edgar Bergen και του Charlie McCarthy. Οι δύο εκφωνητές ήταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, ώστε ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο πιο αστείος εκ των δυο ήταν μια ξύλινη κούκλα.

Τα ακροατήρια κοκάλωναν με τα προγράμματα Inner Sanctum Mysteries και Lights Out, απορούσαν με τους γρίφους και γελούσαν με τα αναρίθμητα κωμικά προγράμματα. Οι νοικοκυρές άκουγαν σαπουνόπερες με δραματική και ρομαντική προσέγγιση, ενω τα παιδιά τις καθημερινές περιπέτειες του Captain Midnight,Little Orphan Annie, και Jack Armstrong, the All-American Boy. Το σούρουπο, τέλος, οι ενήλικες παρακολουθούσαν το 15λεπτο δελτίο ειδήσεων από τον Elmer Davis τον Gabriel Heatter, ή τον H.V. Kaltenborn.

Στην Ελλάδα:

Στην Ελλάδα ήδη από το 1923 άρχισε μια προσπάθεια εγκατάστασης ραδιοφωνικού πομπού. Οι πειραματισμοί κράτησαν αρκετά χρόνια. Ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός εξέπεμψε στη Θεσσαλονίκη με ιδιωτική πρωτοβουλία από το ραδιοηλεκτρολόγο Χρήστο Τσιγγιρίδη το 1928, και 20 ολόκληρα χρόνια λειτούργησε στην πόλη, μεταδίδοντας τακτικά εκπομπές. Ο πρώτος όμως εθνικός ραδιοφωνικός σταθμός ιδρύθηκε και λειτούργησε στην περιοχή Αθηνών, αφού στις 25 Μαρτίου του 1938 εγκαινιάστηκε από τον τότε βασιλιά Γεώργιο Β΄, ενώ το 1945 ιδρύθηκε το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) που ανέλαβε την ευθύνη λειτουργίας του σταθμού. Αμέσως μετά την απελευθέρωση άρχισαν να ιδρύονται κι άλλοι σταθμοί σε διάφορες πόλεις της χώρας που υπάγονταν στη δικαιοδοσία του Ε.Ι.Ρ., καθώς και πολλοί στρατιωτικοί σταθμοί, υπό τη δικαιοδοσία των ενόπλων δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ).

Στα πλαίσια τη γενικής εκσυγχρονιστικής προσπάθειας και προσαρμογής των δομών στα στανταρ της ΕΟΚ, την τελευταία εικοσαετία μόλις, εκσυγχρονίστηκε και ο θεσμός της ραδιοφωνίας. Με το νόμο 1730/1987 ιδρύθηκε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου για τη ραδιοφωνία και την τηλεόραση, που λειτουργεί με τη μορφή ανώνυμης εταιρίας με έδρα την Αθήνα (Ε.Ρ.Τ. Α.Ε.). Με την Υπουργική απόφαση 14631/Ζ2/2691/29.5.87 καθορίστηκαν οι προϋποθέσεις και οι όροι ίδρυσης ραδιοσταθμών τοπικής ισχύος, από Δήμους και κοινότητες. Τέλος με το προεδρικό διάταγμα 25/1988 τέθηκαν οι όροι ίδρυσης τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών και από φυσικά ή νομικά πρόσωπα.

Music Stories

Το Σαββατόβραδο της ζωής μας!

Takis Niaros

December 14, 2018

Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό όταν ταινίες με πολύ μικρός κόστος παραγωγής καταφέρνουν, όχι απλά να κάνουν μια τεράστια εισπρακτική επιτυχία αλλά καταφέρνουν να γίνουν γνωστές σε ολόκληρο τον κόσμο και η φήμη τους να τις ακολουθεί ακόμα και με το πέρασμα των δεκαετιών σαν να ήταν σύγχρονες. Μια τέτοια ταινία είναι και το “Saturday Night Fever” που στις 14 Δεκεμβριου του 1977 κάνει πρεμιέρα στους κινηματογραφους της Αμερικής. Η ταινία εκείνη μέσω της οποίας, αναδείχτηκε στο τέλος των 70’s ο Travolta, η μουσική και ο χορός της Disco αλλά και η κουλτούρα και η αντίληψη η οποία συνόδευε τους υποστηρικτές της καθώς και τους πολέμιούς της. Μπορεί η ταινία να μην είναι το “Επαναστάτης Χωρίς Αιτία” όμως αν τη συγκρίνουμε με το “Grease”, σαφέστατα έχει πιο επαναστατικό και προκλητικό ύφος.Ήταν λοιπόν ο παραγωγός Robert Stigwood που αποφάσισε πρώτος να πάρει το ρίσκο με το να δημιουργήσει για την μεγάλη οθόνη μια ταινία η οποία θα αναδείκνυε ένα περιθωριακό είδος μουσικής, χορού, διασκέδασης κι έκφρασης, το οποίο κυρίως και μέχρι τα μέσα του ’70 ακολουθούσαν οι αφροαμερικανοί και οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι και ήταν εκείνοι που σύχναζαν στις ντισκοτέκ. Ο Stigwood δεν φοβήθηκε μπροστά στις πιθανές αντιδράσεις θέλοντας με τον δικό του τρόπο να αποτυπώσει στο κινηματογραφικό πανί τον τρόπο ψυχαγωγίας της νεολαίας της εποχής, η οποία περνούσε σε ένα νέο στάδιο. Ο 19χρονος Tony Μanero ζει για το σαββατοκύριακο όπου είναι ο βασιλιάς της Disco που παρά τις επιδέξιες χορευτικές του κινήσεις , μακριά από την πίστα η ζωή του είναι ανιαρή και δύσκολη.Μόνο όταν αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει την Stephanie στον χορό, αλλάζουν τα πράγματα αλλά κι αυτό δεν μπορεί να αποτρέψει την τραγική διάσταση των ζωών τους. Ο John Travolta αναδείχτηκε μέσα σε μια νύχτα σε κορυφαίο star χάρη στην ταινία αυτή, σε συνδυασμό πάντα με το πακέτο που είχε να προσφέρει.

Αναμφίβολα η μουσική των Bee Gees χαρακτήρισε την ταινία, όσο χαρακτήρισε το άσπρο κοστούμι και το περίεργο, σήμερα πάντα, μαλλί τον Travolta. Όλοι μας έχουμε λικνιστεί στις άκρως χορευτικές μελωδίες τους, πολύ περισσότερο εκείνοι που είχαν την χαρά να προλάβουν ζωντανές ακόμα τις ντισκοτέκ, έστω και αν η εποχή πλησίαζε την κόντρα με τα ροκάδικα. Το γεγονός ότι ο εν λόγω δίσκος ανέβηκε στο νούμερο ένα των charts και δεν έλεγε να πέσει και είναι μέχρι και σήμερα το πιο εμπορικό soundtrack όλων των εποχών, αποδεικνύει την διαχρονικότητά του αλλά και την αντοχή του, έστω και αν η Disco δεν είναι της εποχής ωστόσο, δεν παύει ποτέ να είναι μόδα με τον τρόπο της.

Music Stories

John Lennon: Η δολοφονία ενός θρύλου

Takis Niaros

December 12, 2018

Ήταν 11 η ώρα το βράδυ της ογδόης Δεκεμβρίου του 1980, όταν ο Lennon επέστρεφε στο σπίτι του έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του Υοκο Οno, έπειτα από την ηχογράφηση των τραγουδιών Walking on Thin Ice και It Happened για τον επόμενο δίσκο του. Έξω από το σπίτι του, ένα διαμέρισμα του κτιρίου Dakota σε δυτική συνοικία του Manhattan και απέναντι από το Central Park, η μοίρα του επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη. Εκεί, τον περίμενε ο Mark Chapman, που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που δολοφόνησε τον θρυλικό Lennon κι έκανε το αίμα των απανταχού φαν να παγώσει. Ο Chapman τον πυροβόλησε πολλές φορές στην πλάτη (υπήρξαν μαρτυρίες που έκαναν λόγο για έξι πυροβολισμούς), τραυματίζοντάς τον θανάσιμα. Ο Lennon μεταφέρθηκε αιμόφυρτος στο νοσοκομείο , Roosevelt όπου λίγα λεπτά αργότερα επιβεβαιώθηκε ο θάνατός του. Σύμφωνα με την αυτοψία, οι σφαίρες προκάλεσαν εσωτερική αιμορραγία, αλλά μία ήταν η θανάσιμη που διαπέρασε την αορτή του.Ο Lennon του συγκροτήματος The Beatles είχε πρώτα κατακτήσει τον κόσμο με τα τραγούδια και τα μηνύματά του που μιλούσαν για ειρήνη και αγάπη, όταν έσβησε σε ηλικία μόλις 40 ετών. Η ζωή τον έκανε μοναδικό, ο θάνατος τον έκανε θρύλο.

Πολλά τα σενάρια για το θάνατο του θρυλικού μέλους των Beatles. Αρκετοί μιλούν για προσχεδιασμένο έγκλημα, ενώ άλλοι κάνουν λόγο για ψυχωτικό θαυμαστή. Ο Mark Chapman, που νωρίτερα την ημέρα της δολοφονίας είχε αποσπάσει αυτόγραφο από τον τραγουδιστή, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.Σε ψυχιάτρους του δικαστηρίου διηγήθηκε πως «κακά πνεύματα» τον παρότρυναν να δολοφονήσει τον Lennon ενώ το 2004 ομολόγησε επίσης πως ένας από τους λόγους που τον ώθησαν στην εγκληματική του ενέργεια ήταν η επιθυμία του να προβληθεί, αισθανόμενος πως μέχρι τότε ήταν ασήμαντος.

Music Stories

Category